2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52
Autor: Elena Guskova Źródło:
Myślę, że każdy z Was albo słyszał o takiej sytuacji, albo się natknął.
Starszy rodzic zachowuje się w pewien sposób, który wpływa na jego dziecko w bardzo nieludzki sposób.
Na przykład matka może niegrzecznie żartować lub wyśmiewać się ze swojego już dorosłego dziecka, gdy odwiedzają go goście.
Albo matka, która jest już babcią, może przekazywać wnukom zupełnie nieekologiczne programy życiowe, takie jak: „życie jest ciężkie”, „będziesz musiał dużo i ciężko pracować, żeby zarobić na życie”, itp., a jej córka, która jest matką tych wnuków, może w ogóle nie zgadzać się z takimi stwierdzeniami.
Albo sytuacja, kiedy starsza matka zachoruje, zatrudnia się dla niej pielęgniarkę, ale matka nie chce, żeby ktoś obcy siedział z nią, a jej córka jest zmuszona odejść z pracy, by zająć się matką.
Co ciekawe, w każdej z opisanych sytuacji dorosłe dziecko starszej matki znajduje się w sytuacji, w której cierpi. Ale jeśli zadasz pytanie, dlaczego nie chce bronić swojego stanowiska, na przykład zabroń mówienia w ten sposób do siebie lub poważnej rozmowy z babcią na temat ewentualnych tematów rozmów z wnukami, lub nie zwracania uwagi na kaprysy matki i wychodzenia z domu. opiekować się nią i sama iść do pracy – osoba odpowiada, że nie może tego zrobić, bo matka będzie się obrazić, zdenerwować, a nawet bardziej chorować (najczęstsze odpowiedzi to: „jej ciśnienie krwi wzrośnie”, „jej serce będzie stać się złym”) itp.
Jeśli zdefiniujesz role w takich sytuacjach, okazuje się, że dziecko bierze odpowiedzialność za tak drażliwą reakcję matki, jakby zamykając ją przed przeciwnościami losu iw żadnym wypadku nie naruszając jej spokoju.
Co się dzieje? Dziecko nie pozwala sobie na pokazanie wewnętrznego Dorosłego, który spokojnie wytłumaczy matce, w czym się myli. Nie pozwala też matce zwrócić się do wewnętrznego Dorosłego, właśnie tego Dorosłego, który odpowiedzialnie podejdzie do sytuacji i będzie w stanie prawidłowo ją ocenić. Ale do kapryśnego, nieokiełznanego wewnętrznego Dziecka jego matki - witaj)) Będę cię pielęgnować i pielęgnować, bądź kapryśny ile chcesz.
Ta zaskakująca sytuacja jest powszechna. Dwoje dorosłych dorosłych: matka i dziecko - praktycznie nie komunikują się jak Dorośli. Albo dziecko wciąż wyciąga swoje Wewnętrzne Dziecko w komunikacji z matką, zmuszając matkę do wyciągnięcia swojego wewnętrznego Rodzica (częściej zły, kontrolujący niż opiekuńczy). Albo matka manifestuje swoje wewnętrzne, najczęściej bardzo kapryśne Dziecko, zmuszając córkę lub syna do służenia stanowi wewnętrznego dziecka z mocą i siłą.
Pytałam klientów, jak się czują, gdy są prowadzone przez wewnętrzne Dziecko ich matki (lub ojca). Dwie najpopularniejsze odpowiedzi to matka małego dziecka i anioł stróż. To prawda, zdając sobie sprawę z tych ról, istnieje chęć zaprzestania grania w te gry. Ponieważ są nieprzyjemne i niezdrowe.
Jakie relacje z rodzicami (a także z partnerami i dziećmi w określonym wieku) są zdrowe? Gdy komunikacja jest prowadzona z perspektywy dorosły-dorosły. Rodzice, nawet jeśli są osobami starszymi, mają taki sam obowiązek aktywizowania swojego wewnętrznego Dorosłego we wszystkich dziedzinach życia, jak ich młodsze dzieci. Odpowiadają także za swoje życie, wybierając swoje reakcje na okoliczności. A jeśli nie chcą tego robić, zajmując pozycję kapryśnego Dziecka, to ich to dosłownie psuje. Bliscy wokół nich dosłownie zgadzają się z nimi, kiedy nie chcą traktować swoich rodziców jak dorosłych.
Na poparcie potrzeby komunikowania się z perspektywy Dorosły-Dorosły powiem, że ci, którzy zachowują się jak Dorośli, zachowują zdrowie zarówno umysłu, jak i ciała przez bardzo długi czas. Ci, którzy chcą pozostać Dzieckiem, dawno minionego dzieciństwa, szybko się starzeją. Dlatego sensowne jest bycie Dorosłym samemu i takie samo postrzeganie swojego rozmówcy, wchodzenie w interakcję z jego Dorosłym.
Wtedy relacja zabłyśnie nowymi kolorami, gdzie nie będzie ofiar okoliczności, ponieważ prawdziwy Dorosły nie może być ofiarą z definicji.
Zalecana:
Dzieci I Dorośli Z Przywiązaniem Unikającym
W wymuszonej podsłuchanej rozmowie w minibusie kobieta podzieliła się telefonicznie swoimi wrażeniami na temat syna koleżanki (nie cytat, ale ogólne znaczenie): „A jakie ona ma dziecko! Jest doskonały, nie taki jak nasz. Nie płacze, nie wpada w napady złości, niezależny, taki mądry, wszystko rozumie, można się zgodzić i wyjaśnić.
Niesłyszane Dzieci To Nieszczęśliwi Dorośli. Jak Wyjść Z Cyklu Traumy
Każda rodzina i każdy klan ma swój własny dramat, a nawet tragedię. Mały czy duży, wyraźny czy tajny, uciszony. Ale jest. Może trwać długo, być przekazywana z pokolenia na pokolenie. Na przykład, raz w rodzinie wszyscy mężczyźni zginęli na wojnie, a kobiety stały się „silne”.
"Jak To Zdobyłeś!" Och, Ci Dorośli
Wczoraj przysłali mi ten film (moi krewni i znajomi uważają za swój obowiązek podzielenie się ze mną wszystkimi psychologicznymi filmami i memami! I często wciąż czekają na moją reakcję na nie). Przejrzałem to, dobrze się bawiłem, pomyślałem i zapamiętałem to.
Jak Dorośli Traumatyzują Dziecko, Aby Uchronić Je Przed Stratą
Misha trafiła do naszego centrum rehabilitacji już w ciężkim stanie. Źle spał i jadł, walczył ze wszystkimi dziećmi, uciekał z zajęć, odmawiał kontaktu z dorosłymi. Żył sam, ale w jego życiu działo się coś strasznego i nieodwracalnego. Wydawało się, że konkuruje – kto szybciej go zniszczy – on sam lub jego okoliczności.
Wszyscy Tacy Dorośli!? Lub Dojrzałe?
Ludzie często mylą pojęcia takie jak „bycie dorosłym” i „bycie dojrzałym”. Pierwsze słowo - częściej odnosi się do dat. W twoim paszporcie. Liczby, dzięki którym wiesz, kiedy masz urodziny, ile masz lat i do komunikowania się z innymi: „Mam 30 lat, jestem już duży”, „Mam 40 lat i odnoszę sukcesy”.
