Sadomasochizm To Norma I Patologia. Wszystko, Co Chciałeś Wiedzieć, Ale Wahałeś Się Zapytać

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Sadyzm, masochizm i ich przeplatanie się w postaci pojęcia sadomasochizmu prawie zawsze były bohaterami różnych klasyfikacji zaburzeń seksualnych. W ICD 10 występuje parafilia zwana sadomasochizmem, w DSM 5 jest podział na sadyzm i masochizm. W kolejnej wersji ICD sadomasochizm zniknie, jego miejsce zajmie „Przymusowy sadyzm”, ponieważ ani sam sadyzm, ani masochizm nie mogą spełniać współczesnych kryteriów nieporządku, ponieważ niekoniecznie pociągają za sobą krzywdę sobie i innym.

Każda klasyfikacja, każde codzienne spojrzenie na normę i patologię specjalisty czy zwykłego człowieka jest odzwierciedleniem ich wartości światopoglądowych. W XIX wieku opozycja naturalna/nienaturalna była naukowym kryterium oddzielającym normę od patologii, za naturalne uważano wszystko, co prowadzi do zapłodnienia kobiety, dlatego za perwersje uznano sadyzm, masochizm, masturbację, homoseksualizm i seks oralny. Pewien ślad tych poglądów rozciągnął się w XX wieku w różnych klasyfikacjach. Dominująca dziś filozofia jest taka: wszystko jest naturalne, nic nie może być nienaturalneponieważ nie ma nic poza naturą, główne kryterium normy i patologii wyznacza filozofia utylitaryzmu, którą można uprościć jako: „ dobro jest tym, co prowadzi do szczęścia, a zło przynosi cierpienie i nieszczęście ».

Psychoanaliza definiuje normę i patologię w zupełnie inny sposób, chociaż znaczna część szkół współczesnej psychoanalizy przyłączyła się do etyki medycznej, ale istnieje tradycja, która mówi, że magnum opus psychoanalizy to zacieranie się pojęć normy i patologii. W tym świetle sadyzm i masochizm mogą oznaczać zupełnie inne rzeczy dla różnych ludzimogą to być objawy neurotycznego planu na poziomie obsesyjnych myśli i działań oraz może być częścią pewnego stylu życia - przewrotna struktura, w tym względzie sadyzm i masochizm są niczym innym jak możliwymi epifenomenami tego sposobu istnienia i miłości. Problem w tym, że w takim akcie seksualnym druga osoba jest uprzedmiotowiona jako podmiot, akt seksualny jest heterodystoniczny, nie sprawia przyjemności partnerowi. Jednocześnie taka osoba sama jest silna przywiązani do własnego sposobu czerpania przyjemności, co wiąże się z rodzajem podwójnej wiedzy. W przypadku sadyzmu wiedza, która jest niezbędna do czerpania przyjemności, polega na tym, że ofiara jest winna, a ukryta wiedza to zrozumienie, że ofiara jest niewinna. W przypadku masochizmu wiedza potrzebna do przyjemności polega na tym, że oprawca jest na mnie wściekły, a tajemna wiedza jest taka, że oprawca jest tylko moim wspólnikiem.

W perwersyjnym akcie seksualnym, bardziej niż w innych, pożądanie przejmij kontrolę nad czymś, co kiedyś było traumatyczne, przekształć stare bierne cierpienie w nową aktywną przyjemność. Nawet masochista jest aktywny, ponieważ jest prawdziwym reżyserem swojego teatralnego aktu seksualnego, nawet jeśli cierpi z bólu i upokorzenia.

Jeśli sadyzm i masochizm są optymalną przyjemnością, to praca z tym nie ma sensu. Ale czasami monotonny scenariusz seksualny lub niezadowolenie partnera skłania takie osoby do terapii. Co psychoanaliza może zaoferować takim klientom? Czasami w wyniku analizy klienci porzucają swój przewrotny sposób czerpania przyjemności, czasami przyjemność seksualna staje się bardziej zróżnicowana niż dotychczas. Za każdym razem klient tworzy swój własny wynalazek, jak lepiej rozwiązywać swoje wewnętrzne konflikty i zyskuje dodatkowe możliwości wyboru własnego.