Litość Bez Miłości

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Nie tak dawno kłóciliśmy się z kolegami z litości, miłości, współczucia. Mówiono, że litość poniża, pozbawia człowieka odpowiedzialności. Ta litość nie jest współczuciem.

Mam własne zdanie na ten temat. I chcę się z tobą podzielić

W słowniku Ożegowa szkoda podano następującą definicję: współczucie, kondolencje.

Czy to złe uczucie wobec innej osoby? Moim zdaniem nie. Człowiek ma prawo do współczucia i kondolencji.

W starożytnej Rosji słowo litość było synonimem miłości. A tak przy okazji, w słownikach wyjaśniających, jeśli otworzysz słowo „żal”, znajdziesz czwarte znaczenie - kochać.

Pamiętasz, z jakim uczuciem Ludmiła Zykina śpiewała „Kobieta powie„ Żal mi ciebie”?

I piękny wiersz Iriny Snegovy „Miłość”:

Mówimy, że mówią, że kocha i bardzo, Jak rozpieszcza, troszczy się, zazdrosny, pielęgnuje.

I pamiętam, moja sąsiadka to stara kobieta, krótko mówiąc, Jak za dawnych czasów na wsiach mówiła: żałuje.

I często mocniej dokręcając chusteczkę, A wieczorem w kuchni, siadając na rozgrzewkę, Pamiętała szewca męża, Kto nie mógł się nią nacieszyć.

Pojedzie od najmłodszych lat, pamiętam, do miasta, wyglądasz - już leci, ale z jakim pół-jastrzębiem!

I pytasz, dlaczego szybko się udało?

Nie powie, ale wiem: współczuje mu…

W zimie mój pan się kołysze, tak się stało

I pójdę do łóżka, jestem rzemieślniczką do spania, Wstanie, wyprostuje na mnie kołdrę

Tak bardzo, że deska podłogowa nie skrzypi u stóp.

I usiądzie przy ogniu w swoim kącie, Klocek nie uderzy, paznokieć nie będzie dzwonił, Niech Bóg da mu odpocznienie w królestwie niebieskim,

I westchnęła cicho: bardzo mi współczuł.

Wtedy to wszystko wydawało mi się zabawne, Wydawało się, że miłość, im silniejsza, bardziej gniewna, Tragedie, burze… szkoda!

Ale młodość odeszła. Że się z nią kłócimy.

Ostatnio chory na chłodną bezsenność, Spotkałem twoje spojrzenie - alarm w nim zamarł, I nagle przypomniałem sobie tę starą babcię, Jakże prawdziwie mówiła o miłości

Dlaczego więc ludzie mówią, że litość jest obraźliwa?

Doszedłem do wniosku, że litość staje się obraźliwa, gdy nie jest formą miłości i szacunku. Tak, w odległych kontaktach mówienie o miłości może być zbyt głośne, ale o szacunku dla faktu, że obok ciebie jest osoba, jest to całkiem możliwe.

Słuchając piosenki w wykonaniu Ludmiły Zykiny słyszysz o tym, jak Rosjanki całym sercem kochają swoich mężów i dlatego współczują im. Wiersz Iriny Snegovy pokazuje troskę kochającego człowieka i pragnienie, aby jego druga połowa była dobra. Nie ma patosu, upokorzenia, chęci podniesienia się. I dużo miłości, współczucia, radości, gdy ukochana osoba czuje się dobrze i smutku, gdy jest źle.

Ale kiedy litość traci swój rdzeń: miłość i szacunek, staje się kpiną dla drugiej osoby, do której jest skierowana.

I dlaczego w takich przypadkach człowiek okazuje litość? Dlaczego on tego potrzebuje?

Istnieje kilka powodów i często nie są one rozpoznawane przez samą osobę:

Muszę być dobry we własnych oczach i innych, być chrześcijaninem, przyzwoitym. Dlatego nie mogę tego znieść, ale pokażę, jak jestem wyższy od tego; Dzieci, żony, mężowie muszą opiekować się chorymi rodzicami i małżonkami. Z jakiegoś powodu nie ma miłości lub jest głęboko zablokowany, ale poczucie obowiązku i współczucia, ludzkie cechy mówią, że należy to zrobić. Przypadek, w którym w końcu lepiej wypełnić swój obowiązek, niż pozostawić ukochaną osobę w kłopotach; Człowiek przez litość może pokazać, że jest wyższy od osoby, której pomaga i pozwolić mu to poczuć, poczuć różnicę. Zdarza się, że ta sytuacja może przybierać wprost sadystyczne formy: zobacz, jak dobrze ze mną wszystko i w jakim gównie jesteś. Spójrz i zazdrość; Opracowany w tym, kto okazuje litość, funkcja rodzicielska. Wzięcia nierozsądnego dziecka na wychowanie, pod opiekę i kontrolowanie naszego związku na zasadzie matka-dziecko; Poczucie winy: „Czuję, że go nie kocham i chcę coś przekupić, żeby nie czuć się winnym”.

I oczywiście taka litość jest upokarzająca. Człowiek zaczyna czuć się nieszczęśliwy, bezwartościowy, żałosny i chce się odgrodzić od TAKIEJ litości, by czuć się CZŁOWIEKIEM, a nie bezdomnym kociakiem. Jakby jego osobowość została już pogrzebana, postawili krzyż i próbują zrobić coś dla jego skorupy. I nikt nie zgadza się być skorupą.

Autor: Tankova Oksana Vladimirovna