Wzajemne Odbicia I Zakrzywione Lustra

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Nie jest tajemnicą, że poczucie własnej wartości budowane jest początkowo na asymilacji ocen zewnętrznych. Jeśli rodzice są pewni, że ich dziewczyna jest księżniczką, będzie się tak czuła. Być może będzie zawiedziona, gdy spotka się z innymi opiniami w tej sprawie. Jednak to, czego nie można jej odebrać, to podstawowa wizja siebie jako dobrej, kochanej i potrzebnej. I będzie się zachowywać tak, aby uzyskać opinię o sobie, którą ma już w bazie. Ale są ludzie, którym w dzieciństwie dano do zrozumienia, że nie są wystarczająco dobrzy lub przeciwnie, są bezskutecznie dobrzy lub wiecznie niepotrzebni pośrednicy kłótni rodzicielskich. Czego tacy ludzie będą oczekiwać od otaczających ich osób? Jak zbudują komunikację: próbując zadowolić lub próbując protekcjonalnie, czy mogą natychmiast pobiec, aby przerwać jakiekolwiek kłótnie?

Chodzi o bycie widzianym, bycie widzianym – w całości lub w poszczególnych jej przejawach. Tak więc matka, widząc płacz dziecka, odkrywa jego potrzebę i nadaje jej imię, pomagając ją zaspokoić, czy jest to potrzeba jedzenia, suchości lub snu dla dziecka, czy wsparcie, pozytywna ocena i pewność siebie w młodszy uczeń. To ta sama historia z emocjami. Nazywanie swoich uczuć i uczuć partnera komunikacyjnego czyni cuda nawet w trakcie walk. Uczucia nie znikają, ale przestają przytłaczać, stają się widoczne, a więc znośne.

W miarę dorastania zdolność ta jest integrowana, dziecko uczy się rozpoznawać swoje uczucia i potrzeby, rozpoznawać ich wartość, znajdować dla nich odpowiednią formę ekspresji i satysfakcji. Co więcej, nie wszystkie potrzeby muszą być realizowane i zaspokajane przy najmniejszym wykryciu, wszelkie uczucia należy natychmiast okazywać i wyrażać. Zadanie polega na tym, aby je zobaczyć i obsłużyć, będąc w stanie poczekać, kiedy jest to konieczne, aby znaleźć najbardziej odpowiedni sposób prezentacji. To idealny obraz, ale w rzeczywistości nie ma idealnych luster i zdarza się, że jakiś obszar życia psychicznego nie jest rozpoznawany lub jest błędnie rozpoznany:

- Emocje. Mogą zostać zakazane w całości lub w części. Na przykład złość, takie nieprzyjemne uczucie, że chcesz się z nim nie zajmować, kto lubi, gdy się na niego złoszczą? Mówią dziecku, przestań się gniewać, są karane za to, że jest zły. A dorastając traci się kontakt z tym uczuciem i nie ma jak ostro zareagować na chama ani obronić się w sytuacji ataku. Zakaz gniewu może być częściowy, gdy gniew wobec części ludzi jest zabroniony lub zabroniony w pewnych sytuacjach. Na przykład w rodzinie nie należy złościć się na starszych, zawsze należy ich szanować, zawsze należy szukać usprawiedliwienia dla ich zachowania, nie należy się złościć w sytuacji porażki lub oburzać się na niesprawiedliwość na świecie. Możesz zabronić nie tylko negatywnych uczuć, ale także pozytywnych. Na przykład duma może być zakazana, nie ta o wyższości, ale użyteczne i prawidłowe doświadczanie przyjemności z tego, co zostało zrobione. W rodzinie może istnieć mit, że nie można głośno się radować, w przeciwnym razie inni będą zazdrościć i wszystko zniknie. Niebezpieczeństwo polega na tym, że nie będąc zadowolonym z tego, co zrobiłeś, możesz zrozumieć, czy zmierzasz we właściwym kierunku, czy w złym? Jeśli w którymś ze swoich kroków nawykowo poszukujesz błędów, to skąd wiesz, czy w ogóle robisz postępy lub robisz postępy?

- Potrzeby. Potrzeby można również całkowicie zignorować. Na przykład „ciepło kości nie boli”, osoba dorasta niewrażliwa na odczuwanie dyskomfortu z powodu ciepła, jeśli zachoruje, ale temperatura jest poniżej 38,8, to tylko kaprysy lub sabotaż szkoły, a potem, w wieku dorosłym, trudno będzie rozpoznać nadejście choroby i zapewnić sobie odpowiednie leczenie i odpoczynek. Potrzeby mogą być mylone. Potrzebę wsparcia można stłumić cukierkami lub słodyczami, potrzebę miłości zastąpić drogimi prezentami, potrzebę picia jedzenia.

- Zachowanie. Może być również częściowo lub całkowicie zabroniony. Na przykład nie możesz mówić głośno. Albo tylko wtedy, gdy ktoś śpi w pobliżu. Zakaz może oznaczać brak działania. Na przykład, nie możesz przegapić dnia, nie dowiadując się, jak bardzo twoja mama jest pod presją. Albo nie możesz mówić o kłótniach rodzinnych, rozwodzie, alkoholizmie ojca. Czasami te zakazy wykraczają poza rozsądek, a czasami tracą na aktualności i krępują całkiem adekwatne zachowanie. Na przykład zakaz dbania o swój wygląd czy wyboru zawodu. W każdym razie nie dają możliwości samodzielnego wyboru zachowania, nie opartego na zwykłym stanie rzeczy.

Trudność polega nie tylko na tym, że te zakazy są w twoim życiu. Trudność polega na tym, że czasami są niewidoczne, ale ponieważ są poza świadomością, są nie mniej ważkie i skuteczne, czasami wyznaczając wąskie korytarze twojej zdolności do życia, odczuwania i bycia świadomym siebie. Ale możesz zmienić tylko te zjawiska w sobie, które są świadome i akceptowane. Akceptacja nie jest równoznaczna z aprobatą, ważne jest uznanie faktu. Te nawyki można zmienić, gdy z twojej strony będą wystarczająco przyjazne. Jednak ta ścieżka jest trudna do przejścia w pojedynkę, ponieważ zmieniają się w kontakcie, w tych relacjach, w których druga osoba widzi trochę więcej, widzi, nazywa i daje uznanie temu, co umyka twojej uwadze. Taki kontakt zdarza się spontanicznie w bliskich związkach, taki kontakt ma miejsce podczas pracy z psychologiem. Wybór ścieżki należy do Ciebie)