„Moja Matka Kochała życie!”

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Pamiętasz słynny eksperyment z małą małpką? „Żywa”, dostępna emocjonalnie matka – dziecko chodzi, poznaje świat, rozwija się, w pewnym momencie dorośnie i może się rozstać.

Sztuczna samica orangutana, pokryta futrem i butelką. Młode będzie jeść, pić i siedzieć, przywiązując się do matki, nie opuszcza jej.

Matka orangutan, zupełnie nie jak żywa. Tylko metalowa rama i butelka to solidna funkcja. Młode czasami nawet nie je. Są tam wszystkie oznaki depresji.

Ten okrutny eksperyment udowodnił, że matka to nie tylko postać, która karmi, a przede wszystkim - obiekt przywiązania i wsparcia dla dalszego rozwoju dziecka.

Jeśli mały rodzic, wtedy wszystko co robi i mówi, pojawiając się przelotnie, staje się przewartościowany … Dziecko natychmiast uwewnętrznia tę wiadomość. Im bardziej nieodpowiedni rodzic, tym trudniej się na niego gniewać. Jeśli twoje dzieci mogą być na ciebie zły, to dobry znak)

Kim jest rodzic? To wytrzymały, wytrzymały dorosłyzdolny do powstrzymania uczuć dziecka. Chcę pokazać, ile to może dać na przykładzie z książki szwajcarskiego psychoanalityka Alice Miller „Edukacja, przemoc i pokuta”:

„Kiedyś siedziałem na ławce w parku w obcym mieście. Do ławki podszedł staruszek i usiadł obok mnie – później powiedział mi, że ma osiemdziesiąt dwa lata. Przyciągnęło moją uwagę jego uważny i pełen szacunku sposób postępowania z dziećmiktórzy grali w pobliżu i nawiązałem z nim rozmowę, podczas której opowiedział mi o tym, przez co przeszedł jako żołnierz podczas II wojny światowej.

„Wiesz”, powiedział, „mam Anioł Stróżktóry jest zawsze ze mną. Często zdarzało się, że wszyscy moi przyjaciele zostali zabici odłamkami bomb lub granatów, a ja, będąc w pobliżu miejsca wybuchu, pozostawałem cały i zdrowy, nie doznając zadrapania.” Nie ma znaczenia, czy to się naprawdę stało, jak powiedział. Ta osoba rzeczywiście zrobiła to wrażenie - zdawał się w pełni wierzyć w dobroć swojego losu … Kiedy więc zapytałem, czy ma braci lub siostry, nie zdziwiłem się, gdy usłyszałem jego odpowiedź:

„Wszyscy zginęli; Byłem ulubieńcem mojej matki”. Jak to ujął, jego matka „Ukochane życie” … Czasami na wiosnę budziła go rano i zabierała ze sobą, aby przed szkołą posłuchać śpiewu ptaków w lesie. To były jego najszczęśliwsze wspomnienia. Kiedy zapytałem, czy kiedykolwiek był bity jako dziecko, odpowiedział: „Prawie; przypadkowo mój ojciec mógł dać mi klapsa. Za każdym razem mnie to denerwowało, ale nigdy nie robił tego przy matce – nigdy by mu na to nie pozwoliła.

Ale wiesz - kontynuował - raz zostałem dotkliwie pobity przez mojego nauczyciela. W pierwszych trzech klasach byłam najlepszą uczennicą, aw czwartej dostaliśmy nowego nauczyciela. Kiedyś oskarżył mnie o coś, czego nie zrobiłem. Potem wziął mnie na bok i zaczął mnie bić. Nadal mnie bił, cały czas krzycząc jak szaleniec: „A teraz powiesz mi prawdę?” Ale co mogłem powiedzieć? W końcu musiałam skłamać, żeby został w tyle, chociaż nigdy wcześniej tego nie robiłam, bo nie miałam powodu bać się rodziców. Byłem bity przez kwadrans, ale potem przestałem zwracać uwagę na szkołę i nigdy nie byłem dobrym uczniem. Później często się denerwowałem, że nigdy nie zdobyłem wyższego wykształcenia. Nie sądzę jednak, żebym wtedy miała jakikolwiek wybór”.

Podobno, gdy ten mężczyzna był dzieckiem, jego matka traktowała go z takim szacunkiem, że on z kolei nauczyłem się szanować i cenić moje uczucia. Dlatego zdał sobie sprawę, że był zły na swojego ojca, kiedy otrzymał od niego „lanie”; zdał sobie sprawę, że nauczyciel zmusił go do kłamstwa i chciał go upokorzyć, a jednocześnie czuł smutek, ponieważ za swoją uczciwość i lojalność wobec siebie musiał zapłacić zaniedbywaniem wykształcenia, bo nie mógł wtedy zrobić inaczej.

Zauważyłem, że nie powiedział w sposób, w jaki większość ludzi mówi: „Matka bardzo mnie kochała”, ale „Kochała życie”; Przypomniałem sobie, że kiedyś napisałem to samo o mojej matce Goethego … Ten staruszek wiedział, że najszczęśliwsze chwile w jego życiu były wtedy, gdy był w lesie z matką, kiedy czuł jej radość ze śpiewu ptaków i dzielił się nim z nią.

Ich ciepły związek wciąż był wyczuwalny w spojrzeniu jego starzejących się oczu, a jej stosunek do niego jednoznacznie wyrażał się w sposobie, w jaki teraz rozmawiał z bawiącymi się dziećmi. W jego zachowaniu nie było wyższości ani protekcjonalności, tylko uwaga i szacunek.

Ignoranci nieustannie twierdzą, że u jednych trudne dzieciństwo nie prowadzi do pojawienia się nerwic, podczas gdy inni, choć wychowali się w warunkach „szklarniowych”, cierpią na choroby psychiczne… Nerwice i zaburzenia psychiczne nie są bezpośrednią konsekwencją frustracji, są przejawem syndromu represji w nieświadomość doznanej kiedyś urazu psychicznego …..

Jeśli dziecko przeżyło głód, bombardowanie, jeśli jego rodzina została zmuszona do podzielenia losu uchodźców, ale jednocześnie rodzice traktowali go jako osobę autonomiczną, z należytym szacunkiem, prawdziwy koszmar nigdy nie doprowadzi do choroby psychicznej … Wspomnienia przeżytego horroru mogą nawet wzbogacić wewnętrzny świat”.

Często wczesne relacje z rodzicami lub tymi, którzy ich zastępują, determinują całe późniejsze życie danej osoby. Jednak relacje z dziećmi są jeszcze ważniejsze dla rodziców niż relacje z rodzicami dla dorosłych dzieci.

Kiedy dziecko dorośnie może jakoś zastąpić postać rodzica w środku, „Rozwijaj” to w sobie… w tym przy pomocy psychoterapii…. Ale rodzic nie może niczym zastąpić dziecka.

Ponieważ dziecko dla rodzica to przyszłość, jest to ruch życia naprzód

Byłbym zadowolony, gdybyś podzielił się swoimi przemyśleniami w tej sprawie!