Osoby Kruche

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Ludzie są jak stal o dużej zawartości węgla – mocna, ale delikatna.

Trzy razy zacząłem pisać artykuł. Edytowane i usuwane. Nie mogłem znaleźć słów. Nie da się łatwo pisać o przemocy. Przechodzi przez życie ludzi głośnym krokiem krzyków, uderzeń i skandali, pozostawiając rany i zagojone blizny. Sprawia, że zaciskasz ręce w bezsilnej wściekłości. Zgrzytać zębami, gdy zbliża się do innej osoby, nawet trochę podobnej do tego obrazu. Ale co najbardziej gorzkie, może palić dni i miesiące, pozostawiając w pamięci bolesną białą plamę. A życie toczy się dalej, ale intymność w związku wciąż nie jest dostępna. To samo ludzkie ciepło, które może ogrzać, zamiast tego pali bólem.

Tematu przemocy nie da się obejść w terapii długoterminowej. Pojawi się i zamanifestuje się prędzej czy później. Ma wiele form i odcieni: od bezpośrednich ciosów po wyrafinowane upokorzenia. Nie będę w stanie opisać wszystkich możliwych opcji w tym artykule. Setki badań nad ludzką naturą mówią tylko jedno - to nasza krew. My z natury jesteśmy skazani na wszystkożerne, agresywne stworzenia. Ale ta informacja wcale tego nie ułatwia. W końcu przemoc nadal boli. Dzieci znajdują się w specjalnej strefie ryzyka i prędzej czy później dorastają i same stają się dorosłymi, rozpoczynając cykl od nowa. A teraz nie mówimy o psychopatach, ale o całkiem zwykłych ludziach.

Tak więc w życiu każdej osoby było dzieciństwo. Od tego, jak dana osoba była traktowana w dzieciństwie, w dużej mierze zależy jej zachowanie i zdolność przystosowania się do warunków środowiskowych i ludzi. Jeśli dziecko zostało pobite w dzieciństwie, to w wieku dorosłym będzie bardziej zrelaksowane w przypadku przejawów agresji fizycznej. Nie dlatego, że nie są w stanie dać zmiany, ale dlatego, że takie zachowanie jest postrzegane jako norma. Powtarzam NORM. W końcu tak zachowywali się główni ludzie w ich życiu: mama lub tata, a może jakiś inny bliski krewny. Ludzie wokół, którzy mówią „może inaczej”, są postrzegani jako dziwne istoty chińskojęzyczne.

Miałem kiedyś okazję zobaczyć firmę rekruterów IT, w której dyrektor skrzydła przeklinała swoich pracowników i bił ją papierem zwiniętym do tuby. Pracownicy, dwie młode dziewczyny poskarżyły mi się, że muszą codziennie pić Novopassit. Pomysł, aby rzucić pracę, został odrzucony słowami: „Teraz tak trudno jest znaleźć pracę” i „Cóż, to nie jest takie straszne”. Bałam się tam być, ale też byłam okrutna i obrzydliwa. Przytoczę przykład, aby to wyjaśnić: każdy może znaleźć się w sytuacji przemocy. Ale to, jak długo może w nim pozostać, zależy od wewnętrznej koncepcji WYSTARCZAJĄCEJ i zasobów pamięci. Percepcja i pamięć mogą w nas bawić się w chowanego. Każda osoba ma wbudowany mechanizm zapominania o bolesnych wydarzeniach. Pozwala nam wypełnić się wybojami i otarciami, a potem wraca na rower na zabawną jazdę. Dostajemy więc możliwość doskonalenia naszych umiejętności ruchowych, a nie siedzieć w jednym miejscu z przerażeniem. W sytuacji chronicznej przemocy mechanizm ten gra z nami okrutny żart. Nawet dorosły może nauczyć się bicia. Ale czy taka umiejętność jest konieczna?

Możliwy jest też inny sposób opracowania scenariusza życiowego: kiedy człowiek dorasta nie tylko pomimo traumy, aby być silnym, ale także w dużej mierze dzięki niej. Od samego początku stwierdza, że świat jest niebezpieczny i żeby przestał być niebezpieczny, trzeba stać się silnym. Potrafią godzinami wytrzymać ekstremalny stres, uprawiać agresywne sporty, osiągać pewne wyżyny w zawodzie i… nie pozwolić nikomu się do nich zbliżyć. Ich łzy są rzadko widywane, mają pewny siebie wyraz i wyprostowaną postawę. To dzieci z rodzin wojskowych lub alkoholików, nauczycieli lub narkomanów, łączy je jedno: głód czułości. Czułość, którą trudno im nie tylko wyrazić, ale i przyjąć. Głód miłości. W wieku dorosłym będą musieli nauczyć się nie wszystkich osiągnięć, ale umiejętności kochania i bycia kochanym.