Właściwe Uczucia - Nieszczęśliwe Dzieci

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Najczęściej w swojej pracy spotykam się z zaburzeniami uczuć. Zostały zdewaluowane dawno temu, jeszcze w dzieciństwie, podczas gdy inni nadal robią to przez inercję: cóż, po co „dobrze” zniknąć?

Ta trwała deprecjacja jest obecnie często nazywana unieważnieniem. Cóż, to znaczy, gdy ktoś ci mówi, że jest zraniony / przestraszony, a ty w odpowiedzi śmiejąc się gorąco, twierdzisz, że to wszystko bzdury i wydawało mu się.

Jako dziecko ta sztuczka jest znacznie łatwiejsza do wykonania. Ponieważ nie nauczyłem się jeszcze w pełni wierzyć w siebie, a skąd wiesz, że to jest takie słuszne? W końcu mały. Aby doszło do inwalidztwa, potrzebujesz trochę: regularnie twierdzić, że emocje dziecka wydają się być. Potem dorastaj z poczuciem, że coś jest z tobą nie tak - to tylko kwestia czasu. Żeby było jaśniej, posługuję się przykładami.

Petya prosi o robota na Nowy Rok. Jak Leshka, tylko zielona. Prawdę mówiąc, ma już dużo robotów. Ale ten chce tylko drżeć pod kolanami. Zamiast mówić o hobby syna, Dorosły zawstydza go, że nadszedł czas, aby chcieć encyklopedii o dinozaurach, w przeciwnym razie nigdy nie będzie mądrzejszy.

Liza była zdenerwowana, że jej rodzice jadą razem na wakacje, a ona została z ciocią Maszą, która zawsze każe jej wstawać od stołu z pustym talerzem, przez co Liza często choruje. Zamiast rozmawiać z ciocią Maszą o talerzach i Lizą o swoich przeżyciach, Dorosły zawstydza dziecko za to, że źle rozumie reakcje jej ciała, że nie czuje się chora i po prostu wstaje od stołu, kiedy jest pełna, i za to, że nie chce zostać ze swoją ciotką - wszak bliscy wstydzą się wam.

Można też skarcić ze strachu przed sobotnią rywalizacją, bo „normalni chłopcy” niczego się nie boją. A także - za przyjaźń z Seryozha, który cały wolny czas robi piłką tylko to, co gra na podwórku, a nie z Kolenką, która otrzymała już trzeci certyfikat za dobre zachowanie. A także - za złość na tatę, bo nigdy nie zabrał go do garażu, ale jak można się złościć na własnego ojca??!

Za tymi wszystkimi dość znanymi dla ucha przykładami, „magia” pojawia się niepostrzeżenie: dziecko jest informowane, że jego pragnienia i uczucia są nie do przyjęcia i złe, i że z tej listy należy czuć i chcieć. Oznacza to, że aby rodzice nadal go kochali, musisz czuć się zupełnie inaczej. Miłość ma oczywiście swoją cenę. Ale nie powinna domagać się poddania się. Ale czy dziecko może to zrozumieć?

Więc wyobraź sobie dziecko, do którego rodzic nadaje „bądź tylko pozytywny, wesoły i odnoszący sukcesy, wtedy cię pokocham”. Przy regularnych wiadomościach tego rodzaju, przy wszystkich mękach wstydu i bólu spowodowanych mobbingiem w szkole, po prostu nie będzie w stanie odpowiedzieć „Mam prawo czuć to, co czuję”.

Teraz wszyscy jesteście świadomi, że nie ma złych i dobrych uczuć, są tylko uczucia, że macie prawo do gniewu i rozpaczy. Ponieważ mówi się o tym głośno na każdym rogu i we wszystkich podcastach. Dziecko będzie świadome tylko wtedy, gdy zostanie mu o tym poinformowane i będzie wychowywane w tak pełnej szacunku atmosferze. A jeśli na każdą „złą” emocję deprecjonujemy i „odrzucamy” ją z góry, to co pozostanie w dolnej linii?

Dlatego jedną z najczęstszych próśb w tle jest nauczenie się kochania i akceptowania siebie. Uwierz w siebie, bądź w stanie polegać na sobie. A to jest trudne bez odrzuconych uczuć. Rodzice oczywiście zawsze chcą tego, co najlepsze. Trudno zrozumieć własne uczucia, często odsuwają na bok uczucia dzieci, wierząc, że w ten sposób „hartują stal”.

Szacunek dla uczuć – własnych i innych – wymaga dojrzałości i wewnętrznej siły. Krzyki i rozkazy, aby się zamknąć są zawsze łatwiejsze niż dotykanie bolesnych, w tym własnych. Zamrożenie zmysłów to czasami jedyny sposób na zachowanie funkcjonalności. Ale w terapii proces ich stopniowego rozmrażania jest rzeczą powszechną) To właśnie ta przestrzeń, w której uczucia (dowolne) mają najpierw kolor i gęstość, a potem wartość. A za nimi jest już miłość i akceptacja siebie, ukochanej osoby)