Kryzys Wieku średniego

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Z liczbą 37 chmiel leci ode mnie w tej chwili, A teraz - jak zimny cios: Pod tą liczbą Puszkin odgadł pojedynek dla siebie I Majakowski położył się ze skroń na pysku. Władimir Wysocki, „O fatalnych datach i liczbach” Popularnie nazywał ten kryzys „kryzysem czterdziestu lat” – choć oczywiście taka wyraźna lokalizacja jest zbytnim uproszczeniem. Eric Erickson, którego periodyzacja wieku jest obecnie najczęściej używana, odnosi się do okresu dojrzałości między 25 a 65 rokiem życia - odpowiednio gdzieś w tym przedziale występuje kryzys wieku średniego: czas jego wystąpienia zależy od wewnętrznego poczucia czas trwania własnego życia i ciężkość przejścia - ze struktury psychiki. W pierwszej połowie życia człowiek ma przed sobą wiele: wszystko, co dziś zawiodło, jutro się powiedzie. A teraz nadchodzi chwila, kiedy staje się oczywiste z niepodważalną jasnością: jutro nigdy nie nadejdzie. W rzeczywistości, dane nam w doznaniach, istnieje tylko dzisiaj.

Niebezpieczeństwa i szanse Pierwsze siwe włosy na skroniach, pierwsze zmarszczki; lista chorób przewlekłych przechodzi od abstrakcyjnej wiedzy do natychmiastowego odczuwania; życiowe dokonania i zaniechania wytrącają ich bezwzględną równowagę i nie zawsze, niestety, okazuje się to pozytywne… Głównym doświadczeniem, z jakim człowiek spotyka się w tym okresie życia, jest „dla mnie za późno”. Słowo „kryzys” pochodzi z greki w języku rosyjskim, gdzie oznaczało „rozwiązanie, wynik, punkt zwrotny” – a chiński znak tego pojęcia składa się z dwóch części: „niebezpieczeństwo” i „nowe możliwości”. Dla psychologicznej interpretacji kryzysu jest to bardzo prawdziwe: kryzys tożsamości zawsze niesie ze sobą zarówno zagrożenia, jak i nowe możliwości. Jakie nowe możliwości niesie kryzys wieku średniego? Główną szansą, jaką człowiek może uzyskać dzięki temu kryzysowi, jest samoakceptacja, zrozumienie swojej indywidualności, wyczucie własnej drogi życiowej. Krótko mówiąc, zdobywanie większej świadomości. Jung nazwał ten proces indywiduacją.

Życie swoim życiem: pożegnanie z iluzjami Amor fati, miłość losu jest ostatecznym uznaniem, że to tutaj, w tym miejscu, w tym czasie, w tej sferze to, co się nazywa Żyj swoim życiem … James Hollis, „Stwórz własne życie” Pierwsza połowa życia upływa pod znakiem uwarunkowań społecznych: decydujące znaczenie ma połączenie zachowań i reakcji odruchowych, które dziecko było zmuszone rozwijać od dzieciństwa, tworząc relację z otoczeniem. „Pójdziesz na spacer, kiedy odrobisz pracę domową”, mówią nam rodzice, a od dzieciństwa ktoś robi i robi te lekcje … Jedyny problem polega na tym, że lekcje życia są nieskończone, zawsze ma kilku żartownisiów jej rękaw. Dlatego czasami wystarczy przestać odrabiać pracę domową i zacząć żyć. Z moim życiem.

Joker pierwszy Zawsze znajdzie się ktoś, kto jest obiektywnie chłodniejszy w którymkolwiek z wybranych parametrów. Nawet jeśli jesteś mistrzem świata w biathlonie, mistrz narciarstwa biegowego prawdopodobnie będzie biegał nawet szybciej niż ty. Joker II Parametry są nieograniczone. Po zrobieniu godnej kariery odkrywa porażkę w swoim życiu osobistym; ten, kto poświęcił się swojej rodzinie, żałuje braku kreatywności; ten, kto osiągnął wyżyny twórcze, poświęcił proste filisterskie szczęście. Kryzys wieku średniego to czas rozczarowania. W pierwszej połowie życia człowiek może jeszcze sobie nimi pobłażać: będę bronił kandydata - wtedy zajmę się życiem osobistym. Wyślę moje trzecie dziecko do szkoły - wtedy wrócę na scenę. Podczas przejścia w połowie życia człowiek nagle uświadamia sobie z przerażającą jasnością, że nikt nie czekał na niego na scenie od dawna lub że czegoś nieodwracalnie brakowało w jego życiu osobistym … Jutro nie nadeszło ponownie. Łatwiej stracić złudzenia tym, którzy nie mieli ich już tak wiele. Wiek średni to czas produktywności: jeśli dana osoba w tym czasie ma dobry kontakt z rzeczywistością, osiąga sukces w tych aspektach, które są dla niego ważne. Następnie, spoglądając wstecz z przejścia, czuje satysfakcję. „Żyło mi się ładnie. Znam szczęście! Widziałem niebo”- a kryzys w tym przypadku polega jedynie na reorientacji z ambicji Ego na większą uwagę na potrzeby duszy i samorealizację. Niestety nie zawsze tak jest.

Sprawdzanie połączenia: mówienie do siebie Zasadniczo każdy z was może sobie zasymulować mały lokalny kryzys wieku średniego, pamiętając siebie w wieku 15 lat i „spotkać się” teraz. Aby to zrobić, musisz dokładnie zapamiętać, o czym marzyłeś w obecnym wieku 15 lat - a następnie powiedzieć piętnastolatkowi, co tak naprawdę się spełniło, a co nie i dlaczego. A co się spełniło w zamian. I sam spójrz na reakcję nastolatka. Jeśli nastolatek inspiruje się osiągnięciami i słucha Cię z płonącymi oczami, łatwo odrzucając fakt, że niektóre z jego marzeń się nie spełniły, musisz pomyśleć, że Twój kryzys wieku średniego raczej nie będzie trudny. Jeśli jego młodzieńczy maksymalizm jest twoim najsurowszym sędzią, a na spotkaniu nastolatek gniewnie i arogancko potępia twoje porażki i ogólną bezwartościowość, musisz jakoś z nim negocjować. Być może z pomocą psychologa. Albowiem zwiększenie własnej produktywności w celu uniknięcia kolejnego kryzysu jest środkiem właściwym, ale niejako zapobiegawczym. Pierwsza połowa życia to czas rekrutacji zasobów i zwiększania produktywności. W drugiej połowie twojego życia nadszedł czas, aby zaakceptować siebie takim, jakim jesteś i na tej podstawie skorzystać z dostępnych zasobów.

Wewnętrzny Krytyk Jak łatwo zauważyć, poważny kryzys wieku średniego odwiedza nie tylko przegranych: czasami dla ludzi całkiem udanych, utalentowanych, owocnych, ten kryzys jest tak trudny, że dochodzi do samobójstwa. A jeśli po Ericksonie mówimy o produktywności - to wydaje się, o ile więcej?! I chodzi o wewnętrzną krytykę - samo ucieleśnienie norm społecznych, które człowiek kiedyś sobie przywłaszczył i żyje z nim bez rozstania. Choć wydawało się dość oczywiste, że wraz ze zmianą społeczeństwa zmieniają się również normy społeczne, dlatego nie można im przywiązywać tak bezwzględnej wagi, ale tak jest, jeśli mówimy o świadomej percepcji. Często nieświadome postrzeganie tych właśnie norm społecznych (są to także „recepty rodzicielskie”) jest zupełnie bezwarunkowe. Zewnętrznie, całkowicie zamożna osoba, ten Krytyk może zagryźć na śmierć: poezja nie jest dobra, a życie osobiste nie jest pochmurne, a mistrz w narciarstwie wyprzedził cię, czy takie bezwartościowe życie w ogóle jest tego warte?

W tym przypadku w żadnym wypadku nie sprzeciwiam się konstruktywnej samokrytyce. - ale słowa kluczowe to "konstruktywny" i "świadomy". Ten szkodliwy Wewnętrzny Krytyk jest szczególnie destrukcyjny, gdy jest nieprzytomny. Jęczy tam w środku, ale dopóki nie posłuchasz konkretnie - nie jest nawet bardzo jasne, o co chodzi. Tyle, że nastrój jest poniżej listwy przypodłogowej, to wszystko. W zależności od konfiguracji Wewnętrzny Krytyk może być mniej lub bardziej silny, ale jego pragnienia są twarde i bezlitosne: podobnie jak rzymscy patrycjusze ostatecznie domaga się śmierci. A jeśli zwykłym sposobem na uciszenie go zawsze była obietnica „stania się porządnym potem”, to… obawiam się, że w czasie kryzysu wieku średniego, gdy podsumowuje się wyniki pośrednie, tę iluzję trzeba będzie pożegnać. I tutaj Krytyk może stać się brutalny. Wtedy kryzys wieku średniego przybiera patologiczny przebieg.

* * * … Na zakończenie artykułu należałoby oczywiście podać prosty i łatwy przepis na pozbycie się Wewnętrznego Krytyka. Cokolwiek, wiesz, „pozbądź się Wewnętrznego Krytyka w 15 dni”. W każdym razie tego właśnie wymaga ode mnie mój Wewnętrzny Krytyk: on zawsze żąda niemożliwego. Pozbycie się go to droga na całe życie, a na tej drodze nie ma prostych i łatwych przepisów. Kochaj siebie, słuchaj siebie, nie żądaj od siebie rzeczy niemożliwych, pozbądź się nierealistycznych przekonań – generalnie wyciągnij tego Wewnętrznego Krytyka za ucho i na słońce. Ze świadomości słabnie, a od samoakceptacji całkowicie znika. I wiesz co? Zacznij teraz. Bez czekania na kryzys zapalenia otrzewnej