Odrzucenie – Dlaczego I Dlaczego?

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Tak czy inaczej, przynajmniej raz w życiu staliśmy przed faktem, że zostaliśmy odrzuceni. Z pewnością każdy będzie pamiętał swoje własne doświadczenia, czy to w pracy (odmówili awansu), w rodzinie (kiedy brat lub siostra odmówili zabawy) i wiele więcej.

Niektórzy ludzie są bardzo zdenerwowani, gdy spotykają się z odrzuceniem. Doświadczanie bólu psychicznego. Czasami ten ból jest tak intensywny, że jest po prostu nie do zniesienia. A potem powrót do zdrowia zajmuje bardzo dużo czasu.

Ale jak objawia się ten ból? Każdy ma swój własny sposób na wyrażenie tego. Ktoś próbuje się zemścić, ktoś staje się agresywny, ktoś apatyczny, ktoś idzie do pracy, ktoś wchodzi w przypadkowe związki (seksualne i nie tylko). Żyjemy w społeczeństwie i nawet nasze życie nie zaczyna się samotnie, dlatego bardzo ważne jest, abyśmy byli w kontakcie z drugą osobą lub innymi ludźmi. Wszyscy (z nielicznymi wyjątkami) staramy się być akceptowani i należeć do grupy: kolektyw pracowniczy, społeczność zawodowa, rodzina, fanklub i tak dalej.

Jeśli dana osoba stale spotyka się z odrzuceniem, czasami błędnie decyduje się na zmniejszenie swoich kontaktów społecznych. To tylko bardziej podkopuje jego wiarę w siebie i ludzi. Ale wręcz przeciwnie, trzeba iść na terapię lub terapię grupową i szukać przyczyny ciągłej zdrady lub wykluczenia z komunikacji. To zazwyczaj bardzo stara trauma z dzieciństwa.

Spotkałem ludzi, którzy tak ograniczyli swój krąg społeczny, że składał się z jednej lub dwóch osób. Mężczyzna w średnim wieku, pracował jako zdalny programista. A jego jedynymi kontaktami były rozmowy z szefem (a potem tylko korespondencyjne) i dostawa artykułów spożywczych. Rzeczywiście, w naszej epoce cyfrowej wszystko można zrobić online: płacić wszystkie rachunki, zamawiać artykuły spożywcze, zwijać sprzęt i meble, ogólnie prawie wszystko. Przyjście do biura okazało się dla niego prawdziwym dążeniem. Ale ból samotności był już tak silny, że nie było siły go znieść.

Jest jeszcze jeden interesujący punkt. Przeżywszy kolejne odrzucenie, możemy odczuwać ból przez bardzo długi czas, mentalnie wracając do tego, co się stało, obwiniając siebie. Ale w rzeczywistości jest to złość po raz pierwszy, kiedy zostaliśmy porzuceni i nie mogliśmy poradzić sobie z tymi uczuciami.

Dlaczego wyolbrzymiamy znaczenie tego, co się dzieje? W końcu to, że ktoś się z nami nie przywitał, nie oznacza, że usunął nas ze swojego życia. Możliwe, że osoba po prostu pomyślała lub zapomniała założyć soczewki kontaktowe i wszyscy ludzie są dla niej tylko kolorowymi plamami. Dlaczego w naszych głowach odtwarzamy ten sam moment w kółko? Wszystko jest bardzo proste. Nasza psychika stara się zaspokoić pragnienie pozbycia się starego bólu. Dlatego odtwarzamy w myślach bolesne sytuacje i dlatego wyolbrzymiamy znaczenie tego, co się wydarzyło. I dobrze, jeśli zostanie to zrozumiane i zauważone. Często jest to proces zupełnie niezauważalny, wydaje się, że tak powinno być.

Niektórzy ludzie są tak zaabsorbowani sobą, że w ogóle nie zauważają błędów lub stanów innych, obwiniają się tylko za wszystko, co się dzieje. Ale nawet Zygmunt Freud powiedział: „Zanim zdiagnozujesz depresję i niską samoocenę, upewnij się, że nie jesteś otoczony przez idiotów”. Warto więc wziąć pod uwagę wszystkie czynniki: swoje osobiste, środowisko, stan i nastrój drugiej osoby. A zanim zaczniesz krytykować siebie, pomyśl i spróbuj poczuć, co dzieje się z drugą osobą. Cóż, fajnie byłoby współczuć sobie i zaakceptować swoje (czasem nie do końca przyjemne) uczucia.