O Tych, Którzy Wcześnie Zostali Pozbawieni Dzieciństwa. A Także Dorosłość

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Są dzieci, które dojrzewały zbyt wcześnie. Dorastali, bo nie było żadnych godnych zaufania dorosłych, rodziców, na których mogliby polegać.

Pijący, nieprzewidywalny, czasem pijany, czasem trzeźwy tata.

Mama, która odeszła w wieku 5 lat, aby posiedzieć ze swoim młodszym bratem i ukarana, jeśli jej córka nie radzi sobie wystarczająco dobrze z „matczynymi” obowiązkami.

Tata, który mógł nagle wpaść w furię i pobić. Niemowlęca matka, niezdolna do podejmowania decyzji, zawsze obrażona, zrzucająca odpowiedzialność za swój stan na dziecko.

Mama i tata brutalnie rozwiązują związek, bardzo niestabilna para.

Nie ma znaczenia, jakie były. Ważne jest, aby wokół nich byli nieprzewidywalni i niebezpieczni. A kiedy nie jest bezpiecznie, jest dużo niepokoju i bezradności. Jest tak wiele, że nie da się znieść tych uczuć w dzieciństwie, zwłaszcza w samotności.

A wtedy dziecko ma zdolność, która pomaga mu przetrwać. Zaczyna bardzo uważnie obserwować rodziców, próbując przewidzieć ich zachowanie. I nie tylko przewidywać, ale także wpływać na to zachowanie. „Jeśli to zrobię, moja matka nie będzie przysięgać”. „Jeśli to zrobię, tata wyjdzie trzeźwy”.

Ta iluzoryczna kontrola nad innymi jest z jednej strony bardzo ważna, ponieważ pozwala nie załamywać się całkowicie psychika dziecka. Przekonanie, że może w jakiś sposób kontrolować zachowanie rodziców, pomaga radzić sobie z rozpaczą i bezradnością. Kiedy beznadziejność wynikająca z tego, co dzieje się w rodzinie „przykrywa” głowę, sposobem na pomoc sobie jest często nadzieja „Mogę wpłynąć na moich rodziców i przerobić ich”.

A dzięki tym zabezpieczeniom pomagającym przetrwać w dzieciństwie. Ale cena, jaką płaci człowiek, jest bardzo wysoka.

Po pierwsze, następuje pewne „rozszczepienie” psychiki. Jedna część, zawierająca wszystkie dziecięce doświadczenia bezradności, uzależnienia, niepokoju, rozpaczy, „zamarza”, ale druga część staje się przerośnięta: pseudo-dorosły, kontrolujący, odpowiedzialny za cały świat. Ale ponieważ nie da się zamrozić niektórych uczuć bez zamrożenia innych, cierpi cała „dziecinna”, uczuciowa część. Tacy ludzie często wyglądają na „bardzo dorosłych” lub wyglądają na zamrożone, z jakąś maską na twarzy. Nawiasem mówiąc, nierzadko jest to maska „pozytywu”.

Po drugie, energia, która w dzieciństwie ma być przeznaczona na samo dzieciństwo, na poznanie siebie i świata, okazuje się być skierowana na niespokojne poznanie-skanowanie innych. Człowiek niewiele wie o sobie i świecie realnym, jego najgłębsze przekonania pozostają takie same jak w dzieciństwie. Wewnątrz pozostaje dziecinny obraz siebie i świata: „Świat jest nieprzewidywalny i niebezpieczny, a ja jestem w nim zależny i bezradny”.

Po trzecie, skoro dziecko nie wie, że nie stać go na przerobienie rodziców, że jest to zadanie niewykonalne – zostać rodzicem rodziców, „porażkę” w zmianie przyjmie osobiście: „Nie zrobiłem tego”. to jest we mnie”. I dorasta z poczuciem, że nie jest wystarczająco dobry, że mało się starał, że sobie nie radzi. Będzie próbował raz za razem, uciekając przed rozpaczą i beznadzieją. I znowu zmierzyć się z faktem, że sobie nie radzi. Jest z tego dużo poczucia winy i zmęczenia.

Po czwarte, ponieważ człowiek już w dzieciństwie zmagał się z nadmierną nieprzewidywalnością, nie może tego znieść jeszcze bardziej. Dlatego wybierze to, co jest mu znane. To, co znane, choć straszne, jest mniej przerażające niż nieznane. I taka osoba wybierze (oczywiście nieświadomie) to, do czego jest przyzwyczajona w rodzinie rodzicielskiej. To wyjaśnia, dlaczego dzieci alkoholików często wchodzą w związki małżeńskie z osobami uzależnionymi. Zdrowy związek będzie nieznany, a zatem niebezpieczny.

Po piąte, będzie mu bardzo trudno pozbyć się nadmiernej uwagi innych ludzi i nadmiernej kontroli. Tego nauczył się bardzo dobrze jako dziecko. A to uniemożliwi mu czucie się w związku, dbanie o swoje potrzeby. I będzie ingerował w relacje z innymi ludźmi: albo zostaną zinfantylizowane, przerzucą całą odpowiedzialność za siebie na kontrolującą „matkę”, albo poczują dużo złości i porzucą taki związek.

Konsekwencje zbyt wczesnego dorastania i wzięcia na siebie nieznośnej odpowiedzialności za korygowanie rodziców można wyliczać od dawna. Jedno jest pewne – ciężko z nimi żyć, jest dużo zmęczenia.

Psychoterapia z takimi osobami to długi proces. Uświadomienie sobie, że próbując kontrolować drugiego, może zająć dużo czasu, ucieka przed własnymi nieznośnymi uczuciami. Potrzeba dużo czasu, aby osoba poczuła się w wystarczająco bezpiecznym środowisku, aby powrócić do tych „zamrożonych” uczuć rozpaczy, niepokoju i beznadziei. Wrócić, wreszcie opłakiwać niemożność zmiany czegoś, poradzenia sobie z czymś. Płacz, aby zaakceptować: „Nie mogę kontrolować rodziców, nie mogę kontrolować świata. To nie moja odpowiedzialność. To przytłaczające zadanie”. Zaakceptuj to, aby ostatecznie podkreślić swoje miejsce w związku i swoją odpowiedzialność: za siebie i swoje życie. Aby zacząć żyć swoim życiem, słuchać swoich pragnień, swoich uczuć. Żyj w nieprzewidywalnym świecie i wytrzymaj nieprzewidywalność. A może nawet zacznij się radować i zastanawiać nad nią.