Błędne Wyobrażenia Na Temat Psychoterapii

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Trudno jest znaleźć kogoś wolnego od problemów emocjonalnych, behawioralnych lub osobowościowych. Psychoterapia to dobry sposób na radzenie sobie z nimi. Jestem przekonany, że psychoterapia jest dla prawie każdego. Według moich subiektywnych szacunków na dwadzieścia osób, którym psychoterapia jest dostępna i wyraźnie może pomóc, tylko jedna przychodzi do psychologa lub psychoterapeuty. Uważam, że błędne wyobrażenia na temat psychoterapii często uniemożliwiają ludziom szukanie pomocy. Moją intencją w tym artykule jest dostarczenie dokładnych, użytecznych informacji na temat psychoterapii, aby rozwiać błędne przekonania, które uniemożliwiają ludziom szukanie wsparcia i znalezienie własnego specjalisty. Będziesz mógł lepiej zrozumieć potencjalne korzyści płynące z poradnictwa i psychoterapii. Mam nadzieję, że pewnego dnia dezinformacja, strach i wstyd nie będą już barierą dla osób poszukujących psychoterapii.

Porozmawiajmy o urojeniach …

Powszechne nieporozumienia dotyczące psychoterapii

To naturalne, że człowiek boi się tego, czego nie do końca rozumie. Dla wielu psychoterapia również wydaje się być taką „straszną bestią”. Ale nie tylko ten normalny strach nie wpuszcza ludzi do gabinetu psychologa. Z mojego doświadczenia mogę opisać kilka typowych powodów, dla których ludzie odrzucają lub unikają terapii. Powody opisane poniżej są najczęściej oparte na błędnych przekonaniach lub wręcz dezinformacji.

Błędne przekonanie nr 1. „Pójście na psychoterapię oznacza, że jestem słaby, zepsuty, a nawet szalony”.

Rzeczywistość.

To błędne przekonanie wydaje się być najczęstszym powodem, dla którego ludzie nie szukają pomocy psychologicznej. Czy uważasz, że wizyta u terapeuty będzie przejawem Twojej słabości, niemożności samodzielnego rozwiązywania problemów, czy oznaką szaleństwa? Czy boisz się zobaczyć siebie w oczach innych jako bezwartościowego, nieodpowiedniego lub nieatrakcyjnego?

W rzeczywistości większość użytkowników terapii to zwykli ludzie rozwiązujący wspólne, codzienne problemy. Przystosowanie się do wielkich zmian życiowych, przeżywanie żalu, złości, poprawa relacji, praca nad poczuciem własnej wartości, niezadowolenie z własnego wyglądu to najczęstsze treści omawiane z psychologiem.

Oczywiście osoby z poważnymi upośledzeniami umysłowymi również poddają się leczeniu psychoterapeutycznemu. Wiadomo, że liczba nawrotów zaburzeń psychicznych jest znacznie zmniejszona, jeśli oprócz leczenia farmakologicznego pacjent otrzymuje również psychoterapię. Ale prawda jest taka, że większość użytkowników psychoterapii jest klinicznie zdrowa, znajdują miejsce w gabinecie psychologa, w którym mogą rozwiązać swoje wspólne ludzkie problemy. W mojej osobistej praktyce dwie trzecie moich klientów nie ma diagnoz psychiatrycznych.

Powiem więcej. Psychoterapia jest nieodłącznym wskaźnikiem dojrzałości emocjonalnej, znakiem, że dana osoba może przyznać, że potrzebuje pomocy i chce o siebie zadbać.

Gdzie są omawiane źródła złudzenia? Wydaje mi się, że wpływy kulturowe są najważniejsze. Kultura europejska od renesansu była kulturą osiągnięć, sukcesu i siły. Wiele pokoleń ludzi już od najmłodszych lat doświadczało bolesnych konsekwencji okazywania stanów i zachowań, które inni mogą postrzegać jako słabość: dezaprobata, wstyd, narzekanie, znęcanie się, nękanie, izolacja od rodziców, rodzeństwa czy rówieśników. W rezultacie wiele osób ma tendencję do maskowania swoich doświadczeń i cierpienia, nie odważając się dzielić swojego bólu z obawy przed odrzuceniem. Psychoterapia pozwala na wyrażanie bólu bez strachu. W możliwości pokazania swojej troski, cierpienia, słabości, łez przed współczującym świadkiem kryje się potencjał wielkiej siły. Z jakiegoś powodu wielu pozbawia się dostępu do tej mocy.

Jeśli jesteś wrażliwy na opinie innych do tego stopnia, że obawiasz się zranienia, to prywatność i bezpieczeństwo zapewniane przez terapeutę podczas sesji psychoterapeutycznej może pomóc Ci wyjść ze swojej strefy komfortu. Dobra terapia to miejsce, w którym mile widziane są wszystkie myśli i uczucia.

Drugim czynnikiem wspierającym przekonanie wielu, że sięganie po psychoterapię jest słabością, oznaką nieadekwatności lub znacznego upośledzenia umysłowego, są media. Najczęściej ludzie poddawani psychoterapii są pokazywani w telewizji i filmach przesadnie nieadekwatnych, z poważnymi zaburzeniami duszy. Myślę, że rozumiesz, dlaczego tak jest. Rzeczywiście, w mediach najczęściej liczą się oceny i wpływy ze sprzedaży biletów. Im więcej dramatu i patologii, tym lepiej. Jak już wiesz, jest w tym część prawdy: osoby z ciężkimi zaburzeniami psychicznymi również otrzymują psychoterapię. A cała prawda jest taka, że tacy ludzie stanowią mniejszość w psychoterapii.

Błędne przekonanie nr 2. „Psychoterapia przeznaczona jest wyłącznie do leczenia zaburzeń psychicznych, a nie do rozwoju osobistego”.

Rzeczywistość.

Od dawna krążyła idea, że wśród ludzi nie ma zdrowych ludzi, ale są ludzie niewystarczająco przebadani. Myślę, że ten żart jest przejawem patologicznego klinicznego podejścia do ludzkich warunków. Rzeczywiście, jeśli spojrzysz na dobrze znane klasyfikatory zaburzeń psychicznych (Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób - ICD-10, obowiązująca w Europie i Rosji lub DSM-V, stosowana w USA), to zaskakująco jest miejsce dla każdego z nas. Wątpiący czytelnik może to sprawdzić sam.

Medycyna koncentruje się głównie na leczeniu bolesnych stanów, podczas gdy profilaktyka jest często w tle. Co więcej, często objawy są traktowane w klinice jako rodzaj wrogich agentów, których należy zniszczyć. Ale to, co jest uzasadnione w odniesieniu do infekcji, jest dziwne w odniesieniu np. do niepokojących objawów.

Pozwolę sobie zilustrować ostatni punkt.

Kobieta, która trafia do poradni neuropsychiatrycznej ze skargami na nadmierny niepokój o zdrowie i bezpieczeństwo swojego dziecka, jest zagrożona zdiagnozowaniem zaburzenia lękowego. Ale „objawy” niepokoju mogą być bardzo wyraźne: każde kichnięcie dziecka straszy matkę zimnym potem onkologią, a oczekiwanie na dziecko ze szkoły jest nie do zniesienia ze względu na natrętne zdjęcia starcia rodzimego dziecka z maniakiem. Możesz fantazjować o tym, jak przejawi się to w zachowaniu matki i wpłynie na jakość relacji rodzic-dziecko.

Jeśli zostaną przepisane leki, stopień lęku jako stanu emocjonalnego zmniejszy się. Ale mocno wątpię, czy zmieni się rodzaj reakcji matki.

Z drugiej strony psychoterapia traktuje „objawy” jako wskazówki. W omawianym przykładzie opcjonalnie lęk matczyny może być wynikiem nierozpoznania własnych negatywnych uczuć matki wobec dziecka. Jeśli jest złość, rozczarowanie, uraza, jako pewnik, ale manifestowanie takich uczuć jest zabronione lub mało rozumiane, to emocje i tak znajdą wyjście, na przykład poprzez mechanizm projekcji. Rzeczywiście, dla każdego zdrowego rodzica nie do zniesienia jest myślenie, że on sam może stanowić zagrożenie dla swojego dziecka. A własny stłumiony negatyw przypisywany jest światu zewnętrznemu. Jeśli w psychoterapii matka uzna swoje uczucia i znajdzie zdrowy sposób ich wyrażania, można oczekiwać, że jej lęk spadnie do naturalnego poziomu. Ponadto matka awansuje osobiście. Zdarzyło się to więcej niż raz w moim doświadczeniu zawodowym.

(Ważne jest, aby powiedzieć, że opisany tutaj mechanizm jest szczególnym przypadkiem tego, jak objawy lękowe mogą mieć sens.)

Podobne rozumowanie jest właściwe, jeśli chodzi o psychoterapię osób z poważnymi zaburzeniami psychicznymi. Opisano wiele przypadków, w których ludzie, wzmacniając swoją osobowość w psychoterapii, stali się czymś znacznie więcej niż ich stanem chorobowym. Psychoterapia ma zawsze na celu rozwój osobisty.

Błędne przekonanie nr 3. „Psychoterapia sprawi, że będę dla mnie gorszy/gorszy”.

Rzeczywistość.

Jeśli jako dziecko miałeś traumatyczne doświadczenia, takie jak wykorzystywanie seksualne, fizyczne, emocjonalne lub zaniedbanie, myśl o konieczności ponownego radzenia sobie z trudnymi uczuciami podczas psychoterapii może wywołać intensywny niepokój. „Ocaleni” mogą często odczuwać sprzeczne pragnienia: z jednej strony ważne jest, aby jakoś uleczyć rany, a z drugiej strony surowość doświadczenia odwraca ich od samej idei rozmowy o tym, co się stało, powrotu do strasznego doświadczenia w doświadczeniach. Wiele osób, które uniknęły psychoterapii z tego ostatniego powodu, po nieudanych próbach zapomnienia nadal zwraca się do specjalisty w ostateczności.

Nawet jeśli nie doświadczyłeś poważnej traumy, nadal nosisz w duszy taką lub inną ilość bólu. W końcu gówno się dzieje. Dlatego jestem pewien, że każdy ma coś do wniesienia do psychoterapii, niezależnie od lęku przed bólem „zaszytym” w naszej kulturze. Moje ludzkie doświadczenie mówi mi, że większość ludzi nie wie, jak radzić sobie z bólem. I jest powód do strachu. Nosisz w sobie ciężkie uczucia, decydujesz się pokazać je w psychoterapii. Ale jeśli specjalista nie jest wykwalifikowany, aby pomóc Ci w radzeniu sobie z bólem, możesz się pogorszyć. Myślę, że każdy wie, jak łatwo popaść w rozpacz, przygnębienie i frustrację, gdy ból powraca do nas przez wspomnienia, które przebiły się do naszej świadomości. I to jest pułapka: strach przed bólem nie pozwala zagoić ran duchowych.

Aby wydostać się z tej pułapki potrzebne są dwie rzeczy. Twoja determinacja, aby porozmawiać o tym, co się stało, i wspierająca, współczująca, pocieszająca osoba. W dobrej psychoterapii warunki te można spełnić. Uważny terapeuta nie będzie zmuszał Cię do zagłębiania się w bolesny materiał, ale stworzy środowisko, w którym będziesz rozwijać się we własnym tempie. Ból zostaje uleczony, gdy zostanie umieszczony w atmosferze współczucia.

Nieporozumienie nr 4 … „Psychoterapia polega tylko na mądrości psychoterapeuty”.

Rzeczywistość.

Bardzo powszechny jest też pogląd, że terapeuta jest rodzajem mędrca, który zna odpowiedzi na wszystkie pytania. Jak każdy inny, istnieje kilka prawdziwych powodów tego błędu. Wydaje mi się, że w każdym z nas jest żywa nadzieja, że „nagle pojawi się magik” i powie, co można zrobić w danej sytuacji. Ponadto w mediach bardzo często pojawiają się przykłady realizacji psychoterapii za pomocą niemal jednej frazy specjalisty.

Wielu „rekrutów”, którzy przychodzą na psychoterapię, oczekuje porady od psychologa, poprawnych odpowiedzi na konkretne pytania. Psychoterapeuci oczekują od niektórych mitycznych stworzeń obdarzonych wnikliwością i mądrością, których tak naprawdę nie mają. W psychoterapii istnieje poszukiwanie własnych odpowiedzi, z których główną jest odpowiedź na pytanie: „Kim jest ten ja, który o coś pytam?” Moim zadaniem jako psychoterapeuty jest pomoc w takich poszukiwaniach. Jeśli oferuję gotowe rozwiązania, nie pomagam. A głównym paradoksem psychoterapii jest to, że uzdrowienie leży po stronie pacjenta, a nie specjalisty.

Psychologowie, którzy proponują ludziom gotowe rozwiązania, zamiast pomagać chorym w uzyskaniu dostępu do własnych zasobów, często zaspokajają własne potrzeby osobiste w poczuciu ich ważności, potrzeby, wartości. Udzielając porady specjalista prowokuje pacjenta do uzależnienia i braku samodzielności. A to jest krzywda. W końcu ogólne zadanie psychoterapii można sformułować jako pomoc człowiekowi, aby mógł polegać na sobie.

Jestem przekonany, że każdy człowiek ma w sobie wszystko, aby uczynić swoje życie szczęśliwszym. Psychoterapia słusznie twierdzi, że otwiera dostęp do niewyczerpanych wewnętrznych źródeł mądrości. A poleganie na mądrości innej osoby oznacza odwrócenie się od tych źródeł. Dobrego psychologa można szukać po zrozumienie, empatię, współczucie, zaprawionego bezpieczną konfrontacją i interpretacjami.

Błędne przekonanie nr 5. „Psychoterapia potwierdzi moje najgorsze obawy o mnie”.

Rzeczywistość.

Czy znasz strach, że jest w tobie coś fundamentalnie złego? (Jeśli odpowiesz nie na to pytanie, możesz pominąć tę część artykułu.)

A oto rzecz. Nie jesteś zepsuty. Wszyscy przyszliśmy na świat wolni od niedoskonałości. Problem w tym, że życie jest pełne bólu i problemów. Wszyscy cierpimy, czujemy się zranieni, czujemy się samotni, doświadczamy straty, żalu, zdrady i odrzucenia, czujemy wstyd, poczucie winy, niepokój i inne bolesne uczucia. Nikt nie może przejść przez życie bez szwanku. Nikt.

Doświadczając raz bólu psychicznego, osoba rozwija strategie ochronne, takie jak depresja, lęk, złość, samokrytycyzm, prefekcjonizm, pracoholizm, uzależnienie, zachowania żywieniowe i inne subtelniejsze uzależnienia. Te mechanizmy obronne pomagają ludziom czuć się pod kontrolą, ale często są powodem szukania profesjonalnej pomocy. Często mechanizmy obronne, chroniące przed bólem, wyrządzają sobie krzywdę.

Jako przykład rozważ nastoletnią dziewczynę, która wymiotuje, aby kontrolować swoją wagę. Kiedyś rówieśnicy dokuczali i odrzucali ją z powodu nadwagi, a teraz wymioty pomagają jej uniknąć wstydu i izolacji. Intencja realizowana problematyczną metodą jest pozytywna iw tym sensie ochrona jest dobra. Dobre i bolesne jednocześnie, ponieważ oprócz najpoważniejszych zagrożeń fizycznych taka ochrona nie pozwala dziewczynie traktować siebie z akceptacją i miłością.

Obrona nie ma negatywnych intencji, co oznacza, że nie ma deprawacji, ale istnieją niekonstruktywne sposoby.

W tym miejscu mojego rozumowania powstaje podstawa do dyskusji, której nie chcę tutaj w pełni rozwijać. Na przykład są tacy, którzy są „czystym złem”. Zgadzam się, że mówimy o niezwykle rzadkich osobach, które z jakiegokolwiek powodu są pozbawione wrodzonej ludzkiej zdolności empatii. Dodam tylko, że ci, którzy uciekają się do przemocy, są pełni bólu i sami byli kiedyś ofiarami. To oczywiście nie jest wymówka, ale dobry powód, by sądzić, że psychoterapia może wielu pomóc.

Opierając się na metaforze komputerowej, możemy powiedzieć, że większość z nas ma problemy z oprogramowaniem i nie ma wad sprzętowych. Psychoterapia zajmuje się oprogramowaniem, opierając się na pozytywnie działającym sprzęcie. Nie twierdzę, że patologia nie istnieje, ale wychodzę z przekonania, że osoby z prawdziwą patologią stanowią mniejszość i że większość osób przychodzących na terapię nie jest zepsuta i ma problemy środowiskowe.

Tak więc psychoterapia nie potwierdzi twoich najgorszych obaw o siebie. Nie tylko to, dobry terapeuta może pomóc ci być ciekawym i współczującym tym częściom twojej duszy, które doprowadziły cię do terapii. W większości przypadków, patrzenie na siebie z bezstronnym zainteresowaniem, w celu głębokiego zrozumienia, w jaki sposób mechanizmy duszy próbują ci pomóc, uruchamia proces uzdrawiania. Najczęściej depresja, lęk, smutek, złość, samokrytyka muszą zrozumieć, jaką funkcję ochronną realizują. W końcu smok strzeże skarbów.

Urodziłeś się nieskorumpowany. W chwili obecnej nie jesteś zepsuty. Jesteś tylko człowiekiem.

To, czego w sobie nie lubisz, nie powinno być amputowane, wystarczy Twoja ciekawość i współczucie.

Nie musisz martwić się, że „ubytki” wyjdą na powierzchnię w wyniku terapii. Pojawią się pozytywne intencje, wymagające Twojej troski i zdrowej realizacji.

Podsumowując omówienie tych nieporozumień powiem jedno: ludzie, nie bójcie się prosić o pomoc.

W dalszej części moich artykułów będę konsekwentnie opisywał następujące nieporozumienia dotyczące psychoterapii.

Błędne przekonanie nr 6. „Psychoterapeuta jest wszechwiedzącym Guru”

Błędne przekonanie nr 7 „Psychoterapia jest nieskończona i będzie mnie kosztować fortunę”

Błędne przekonanie nr 8 „Terapeuta będzie obwiniał, zawstydzał i obwiniał mnie”

W związku z tym, …ciąg dalszy nastąpi.