„Zasada Matrioszki” W Udanym Rodzicielstwie

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Być może najpopularniejszym tematem szukania pomocy psychologicznej są trudności w relacjach rodzic-dziecko (nieposłuszeństwo dziecka, napady złości, kaprysy, chamstwo itp.). Takie trudności najczęściej pojawiają się u matek, a inicjatywa szukania pomocy również w większości przypadków należy do nich. Nie zawsze dlatego, że ojcowie nie mają takich problemów z dziećmi, ale bardziej dlatego, że mężczyźni często uważają, że wszystko można rozwiązać samodzielnie. Tylko z jakiegoś powodu nie decydują… A potem do psychologa przychodzi zdesperowana kobieta.

Systematyczne podejście do rozważania rodziny zakłada, że wszystko w niej, jak w każdym systemie, jest ze sobą powiązane. Ani ojciec, ani matka, ani ich dziecko nie żyją w odosobnieniu. W jakiś sposób komunikują się, oddziałują, wpływają na siebie nawzajem.

Na przykład młoda rodzina, w której urodziło się dziecko. Mąż, przyjaciele i krewni zabrali świeżo upieczoną matkę i dziecko ze szpitala położniczego, wszyscy razem świętowali to wspaniałe wydarzenie, a potem goście rozeszli się … i zaczęło się zupełnie nowe życie, nieznane rodzinie.

Mąż jest w pracy od rana do wieczora - oczywiście tylko on jest teraz odpowiedzialny za finansową pomyślność rodziny. Młoda mama jest w domu ze swoim dzieckiem cały dzień: karmić, zmieniać, trząść, leżeć, myć, sprzątać, przygotowywać jedzenie, zmieniać, karmić, trząść, uspokajać… i tak w nieskończoność… toaleta-odpoczywała ? Często zdarza się, że nie. Nie było czasu. Że wieczne obowiązki w domu, potem gotowanie obiadu, przecież mój mąż wróci do domu z pracy. Albo dziecko jest niegrzeczne, nie możesz puścić rąk, od razu krzyczy … A kobieta spotyka męża bez nastroju, zmęczoną i zirytowaną. I często bardzo trudno jest jej powiedzieć, że życie stopniowo zamienia się w koszmar. Że czasami bardziej niż cokolwiek na świecie chcesz, żeby dziecko po prostu się zamknęło, a nie krzyczało, bo nic go nie uspokoi. Czym innym jest „spodziewać się dziecka”, wyobrażać sobie, jaki będzie i jak dobrze będzie dla nich wszystkich razem, a czym innym jest codzienność „bycia matką”. A wszystko to nadal ma niewiele wspólnego ze szczęściem. A ta myśl jest nie do zniesienia, jakby była zła, jakby nie kochała dziecka…

I nawet jeśli mówi mężowi, że jest dla niej bardzo ciężko, często słyszy w odpowiedzi, że grzechem jest narzekanie, mając tak wiele nowoczesnych urządzeń ułatwiających prace domowe. Że w dawnych czasach to było nic, a kobiety miały wiele dzieci, a przecież sobie radziły! Mężczyzna zapomina tylko, że w tamtych czasach matka miała wielu pomocników: babcie, ciotki i starsze dzieci. A sama kobieta nie była w "czterech ścianach" była zamknięta … A teraz młoda matka asystentów i rozmówców to tylko on, jej mąż.

Okazuje się, że kobieta, która została matką, bardzo potrzebuje pomocy i emocjonalnego wsparcia ze strony męża. Szkoda, ale zamiast wsparcia, kobieta często słyszy od męża zirytowany: „Jaką matką jesteś, że twoje dziecko krzyczy !!!”

A ona naprawdę, naprawdę chce i naprawdę, naprawdę musi nie tylko posiedzieć z dzieckiem przez chwilę, dając mu możliwość odpoczynku, ale także spróbować zrozumieć, co się w niej dzieje, jak radzi sobie z całym tym nowym życiem i nowym rola. Wtedy będzie jej znacznie łatwiej zarządzać dzieckiem. W końcu jest bardzo zależny od matki, nie tylko fizjologicznie, ale i emocjonalnie: matka jest przestraszona, smutna lub zirytowana - a dziecko się martwi, co oznacza, że coś jest nie tak, to jest niepokojące; mama jest radosna, spokojna, uśmiechnięta - wszystko jest w porządku, życie staje się lepsze! A potem wieczorem tatę wita znudzona ukochana żona i syn lub córka.

Dla mnie taka interakcja w rodzinie, w której urodziło się dziecko, jest metaforą słynnych na całym świecie rosyjskich lalek lęgowych. Baby to najmniejsza lalka gniazdująca. Jest pod opieką i opieką matki. Mama jest przeciętną matrioszką. Jest pod niezawodną opieką i opieką swojego taty, największej lalki gniazdującej.

Mama czuje, że nie jest sama, co ważne, cenne i chronione przez męża. Dzieciak czuje spokój mamy i jej radość z bycia mamą i nie ma powodu do niespokojnych zachowań, kaprysów i napadów złości. Bo dziecko jest szczęśliwe, kiedy jego matka jest szczęśliwa. Człowiek natomiast czuje, że ci, za których jest odpowiedzialny, są szczęśliwi. A wszystko dzięki niemu, jego miłości, jego ochronie, jego spokojnej niezawodności.

Mężczyźni, czy nie jest to powód do dumy z siebie, swojego ojcostwa, swojej rodziny!?