Zaatakowany Mężczyzna

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Zastanawiając się nad tekstem tego artykułu, chciałem zaprojektować dobre składane wprowadzenie, aby płynnie, ostrożnie podejść do ujawnienia istoty myśli, która od kilku miesięcy zajmuje mój mózg. Ale teraz przychodzi mi do głowy tylko okrzyk „Jesteśmy w niebezpieczeństwie!”. Mężczyźni są w niebezpieczeństwie! Męskość jest w niebezpieczeństwie! We współczesnej przestrzeni informacyjnej wszystko, co męskie, jest w stanie zimnej wojny i raczej trudno jest wskazać wroga, ponieważ ataki następują z wielu kierunków. I tu chyba trzeba trochę odwagi, żeby o tym napisać.

Po pierwsze, męskość jest na ogół bardzo delikatną rzeczą. W przeciwieństwie do kobiecości i kobiecości w ogóle, nabywa się ją nie dzięki, ale wbrew. Sama natura pojmowała ludzkie ciało od samego początku jako kobietę i tylko zespół pewnych czynników, z których każdy objawia się w swoim czasie, czyni z niego ciało mężczyzny. Po pierwsze, mały, uszkodzony chromosom Y musi wywołać „falę sprzeciwu” w stosunku do znacznie masywniejszego chromosomu X, aby rozpocząć ten proces. Wtedy hormon testosteron powinien wyzwolić rozwój płodu i jego mózgu w kierunku męskim. Po urodzeniu pierwszym obiektem uczuć chłopca jest jego matka (kobieta), z którą jest psychicznie zrośnięty, całkowicie od niej zależny i łatwo może stać się kimś, z kim można się utożsamiać. Dlatego nawet w najbardziej kruchym wieku mały chłopiec musi zacząć podążać w kierunku spódnicy matki, aby uświadomić sobie i potwierdzić swoją różnicę w stosunku do dziewczynek. Następnie, w okresie dojrzewania, nie może pozwolić sobie na poddanie się „odwrotnemu pociągowi” i protest przeciwko opiece macierzyńskiej. I przez cały ten czas utrzymuj ojca w centrum uwagi jako postać, która będąc blisko kobiety, nadal jest czymś innym, niekobiecym. W tym procesie jest tak wiele czynników ryzyka, które w rzeczywistości można śmiało nazwać protestem – ruchem przeciw, ruchem przeciw. Dlatego początkowo rozumienie męskości sprowadza się raczej do tego, że to nie kobiecość, że mężczyzna nie jest kobietą. Ale jakim człowiekiem, czym powinna być ta męskość? - Mężczyzna prawdopodobnie przez całe życie odpowiadał na te pytania. O ile, oczywiście, nie zostanie sprowadzony na manowce.

A kto powala? Wydaje się sugerować, że wrogiem męskości jest kobiecość? Nieważne jak to jest. Zobaczmy, skąd biorą się ataki na męskość.

Czasami to feminizm. Przecież współczesny feminizm czasami myli się w swoich hasłach, kiedy równość w niezrozumiały sposób zostaje zastąpiona równością, zwłaszcza w głównym nurcie aktywizmu lesbijskiego. Ale przepraszam, jaka może być równość, jeśli mężczyźni i kobiety różnią się genetyką, anatomią, fizjologią i psychologią?! Możemy być zrównani tylko wtedy, gdy w jakiś magiczny sposób chromosom Y zostanie zastąpiony w macicy przez X. Chociaż niektórzy starają się ucieleśnić tę „równość”, minimalizując zewnętrzne przejawy seksu (androgynia) lub odwrotnie, zwiększając objawy płci przeciwnej (kulturystki, parodia diwy), różnica w podstawowych cechach płciowych nie jest łatwa do zniwelowania (ktoś przekracza ten dział, ale to już inny temat). Nie warto jednak mówić o całym feminizmie, ponieważ wielu jego zwolenników pozostaje wiernych idei równych praw, równych szans, a nie równej anatomii.

Czasami jest to aktywizm gejowski. W końcu stąd wkracza idea równości. Ale jeśli przyjrzeć się bliżej całej subkulturze, a nie tylko szczytowi aktywizmu, to obraz jest dokładnie odwrotny. Przeciwnie, wielu gejów pilnie podkreśla swoją męskość i szuka tych samych partnerów, zaprzeczając i dystansując się od tych, których uważają za kobiety. Wielu jest przytłoczonych wątpliwościami co do swojej męskości i próbuje znaleźć swój indywidualny sposób, aby ją potwierdzić, pokazując tym samym, że kobiecość nie jest celem geja. wesoły to mężczyzna, który preferuje mężczyzn, niewiele jest miejsca na kobiecość. Jest to również kultura w większości męska, tylko z własnymi cechami. Jeśli chodzi o aktorów parodii, karykaturalny wizerunek kobiety, który pokazują ze sceny, wyraźnie pokazuje prawdziwy nieświadomy stosunek do kobiety. Tutaj raczej zaprzeczenie kobiecości niż jej dziedzictwa. Dlatego kultura gejowska nie jest szczególnie wrogiem męskości.

Czasami jest to haute couture. Ostatnio wielu projektantów haute couture wprowadza na wybiegi kreacje, w których trudno dostrzec mężczyzn. Dopiero rysy twarzy, rzepki i roślinność na kończynach zdradzają w nich przedstawicieli płci męskiej, starannie odzianych w szaty, które raczej tej przynależności zaprzeczają, niż ją podkreślają. Oczywiście jest to lot fantazji, oczywiście jest to autoekspresja mistrzów mody, oczywiście, a Szkoci noszą spódnice, ale biała suknia ślubna jest już lotem transseksualnym (przez seks), co sprawia, że jedno pytanie: gdzie mężczyzna poszedł pod sukienkę? Ale przecież nie każda moda ubiera piękne męskie nogi w spódnice (tak jak męskie nogi), jednak spodnie są szyte dla tej urody.

Wydaje mi się, że to nie ruchy, nie zjawiska, nie subkultury jako całość atakują męskość, ale ich indywidualni przedstawiciele, którzy wlali się w te nurty, aby jakoś poradzić sobie z ich wewnętrznym, uszkodzonym poczuciem męskości czy kobiecości. Gwałtowna presja niektórych lesbijskich feministek może wynikać z nieświadomej zazdrości o wszystko, co męskie, co skłania je do poszukiwania osobistego triumfu nad wizerunkiem mężczyzny. Ataki niektórych aktywistów gejowskich na kategoryczną męskość i wyjątkową heteroseksualność mogą wynikać z głębokiej wewnętrznej urazy z powodu długotrwałego odrzucenia przez znaczącą męską postać, która mogła przeżyć swoje zalążki męskości, ale tego nie zrobiła. I okazuje się, że głównym wrogiem męskości nie jest kobiecość, ale pseudomęskość – jako próba oderwania się od swojej kobiecości lub pogodzenia się z odrzuceniem mężczyzn na świecie.

A kobiecość nie ma wojny w relacjach z męskością i na odwrót. Po prostu nie jest łatwo to zrozumieć w atmosferze sztucznie podkręconej konfrontacji.