(nie) Czas Przebaczyć

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

i Chętnie przyjmuję moralny imperatyw „przebaczania”, ponieważ przebaczenie może być potężną siłą, która uzdrawia i pojednania

A jednak uważam za konieczne przemówienie do wielu niemal duchowych dzieł (pełnych blogów, czasopism, książek), w których przebaczenie jest postrzegane jako panaceum na ból i urazę oraz „krok do szczęścia”, bez najmniejsze wzmianki o wielu sytuacjach, ludziach, etapach życia urazu, gdy ta rada nie jest pomocna. Często taka rada przybiera jawnie obraźliwą formę, sugerując, że jeśli nie potrafimy wybaczyć, to znaczy, że kurczowo trzymamy się przeszłości, skupiamy się na negatywności, chowamy kamień w piersi, łakniemy zemsty, jesteśmy uzależnieni od adrenaliny, tkwimy w pozycji ofiary, przyjmując pozycję obronną, stając się w pozycji „nigdy nie wybaczaj”, zamiast promieniować życzliwością i miłosierdziem. Takie sądy nie tylko neutralizują prawdziwy ból, ale także dewaluują próby intelektualnej analizy traumy, której wielu doświadcza. Ponadto postawy stojące za takimi stwierdzeniami mogą prowadzić do wstydu, powodując u danej osoby przekonanie, że w naturalnym procesie zdrowienia po urazie lub zdradzie dzieje się coś złego. A przebaczenie nie jest pierwszym (może nawet drugim lub trzecim) etapem. Prawda jest taka, że wielu nie wybacza po prostu dlatego, że jeszcze nie nadszedł na to czas, po prostu potrzebuje pewnego czasu, aby iść własną drogą, nabrać sił. To jest poprawne i rozsądne.

To niepokojące, jak potrafią być psychologowie antypsychologowie. Przebaczenie nie może być zawsze najlepszym lekarstwem dla wszystkich. W rzeczywistości możesz nawet zachorować. Jedna osoba, z którą rozmawiałem, wyraziła myśli, które są znane wielu: „W czasach, gdy niewiele mnie trzymało w tym życiu, moja nowa terapeutka bardzo mi pomogła. Kiedy zacząłem ujawniać jej prawdziwą historię tego, co mi zrobiono, NIE mówiła o przebaczeniu”.

6 POWODÓW (JESZCZE) ABY NIE WYBACZYĆ

1. Ci, którzy wymuszają przebaczenie, ignorują fakt, że gniew naturalnie następuje po zranieniu i należy go zintegrować, a nie wykorzenić jak bakteria wywołująca chorobę.

Wbrew powszechnym błędnym wyobrażeniom, gniew zawiera moc żywiołówktóre można zintegrować - siła, która daje człowiekowi możliwość obrony, zmniejszenia prawdopodobieństwa kontuzji w przyszłości, uzyskania wewnętrznej siły i pewności siebie. Badania wykazały, że zbyt dużo przebaczania może podważyć poczucie własnej wartości [1] i prowadzić do większych problemów w związku i mniej akceptowanych partnerów. Chodzi o to, że prezentowanie pewnego stopnia gniewu może być uzdrawiające i produktywne. Posłuchaj przekonującego głosu jednej kobiety: „Dla siebie zrezygnowałam z idei Wielkiego Przebaczenia. Za każdym razem słyszałem inną wersję takiego kazania – „Wybacz mi uzdrowienie! „Albo:” Krzywdzisz się tylko wtedy, gdy nie wybaczysz!”- Zastanawiałem się, jak to się ma do członka mojej rodziny, który dokonał na mnie napaści seksualnej. W końcu powiedziałem: „Pieprzyć to. „Czasami jestem zły, czasami spokojny”.

2. Zachęcanie ludzi do pozbycia się gniewu, przed naturalnym przebiegiem procesu, tłumi i szkodzi … Kiedy gniew lub pragnienie zemsty są tłumione, uwewnętrzniają się (wchodzą do środka).

A co w tym złego? Pchany do wewnątrz gniew często objawia się jako potężna, bolesna, destrukcyjna wewnętrzna krytyka i działa jak sól na ranę, którą mamy nadzieję uleczyć. Ponadto tłumiony gniew może prowadzić do depresji, trudności w relacjach i niezliczonych problemów zdrowotnych, takich jak wysokie ciśnienie krwi, problemy z sercem, bóle głowy, problemy z trawieniem i inne. 3. Jeśli radzimy komuś przebaczyć, gdy rana jest jeszcze świeża, istnieje duże ryzyko zignorowania odczuwanego bólu. Wydaje się to oczywiste: przekonanie osoby do szybkiego przebaczenia jest przejawem niewrażliwości. Ale nie wszyscy to rozumieją. Pracowałem z wieloma osobami, które zostały skrzywdzone przez współmałżonka lub którym doradzono, aby to zrobić jako dziecko. Każdy ma swój własny sposób radzenia sobie z bólem i zdradą, a wymagany czas może być różny, w zależności od siły zadawanego bólu, naturalnego procesu danej osoby oraz reakcji innych, z którymi dzieli ten ból. Chęć przebaczenia, bez wrażliwości na te szczegóły, nie jest pomocna; to boli i wstydzi. Jaki jest okres, kiedy rana jest „jeszcze świeża”? Czasami są to dni, czasami miesiące, a czasami lata.

4. Rada przebaczania neguje wartość konfrontacji ze sprawcą

Co jeśli powiem ci, że zbyt łatwe przebaczenie sprawia, że osoba, która cię skrzywdziła, jest bardziej skłonna zrobić to ponownie? Więc to jest dokładnie to, co odkrył profesor James K. McNulty, a mianowicie, że ci, którzy z łatwością wybaczają swoim winowajcom, są dwukrotnie bardziej narażeni na wielokrotne maltretowanie. Mając to na uwadze, konfrontacja ze sprawcą może nie tylko poprawić twoje życie, ale także uczynić świat bezpiecznym dla innych.

Wyobraź sobie, że zastraszanie, przemoc, urazy i dyskryminacja mogą zostać znacznie zredukowane, jeśli nie zostaną całkowicie wyeliminowane poprzez konfrontację. Jeden z moich rozmówców powiedział: „Nawet na najbardziej podstawowym poziomie, zwykłe nagłaśnianie, że niektórzy ludzie powodują cierpienie innym, jest już sposobem na wprowadzenie zmian. W końcu tyle niesprawiedliwości dzieje się tylko dlatego, że nikt o tym nie mówi”.

5. Adekwatność rady „przebaczyć” zależy również od tego, kto kogo prosi o przebaczenie

Nie warto wyjaśniać, że sprawca, który prosi swoją ofiarę o przebaczenie, najprawdopodobniej nie robi tego z autentycznej troski o swoje interesy. Ale tak się dzieje wszędzie. Czy warto wierzyć poleceniom osoby, która przekonuje Cię do wybaczenia sprawcy, jeśli traktuje go z sympatią lub jest związany finansowo? Może to być rodzic, który wpaja ci, że musisz wybaczyć drugiemu, instytucja religijna, która wierzy, że musisz przebaczyć duchownemu, polityk dążący do awansu w swojej karierze, przyjaciel, który nie jest w stanie naprawić szkód spowodowane lub po prostu osobą, dla której sprawca jest bliższy niż ty. Wszędzie tam, gdzie występuje konflikt interesów, bądź czujny i zwolnij, zanim spróbujesz przebaczyć. 6. Jeśli zaleca się przebaczenie lub nie zwracanie uwagi na grupę, która doświadczyła długotrwałej opresji, jest to często przejaw ignorancji i wzbudza podejrzenia. Post za postem, artykuł po artykule głoszą przebaczenie, nie zajmując się traumą uporczywych uprzedzeń społecznych i marginalizacji. Zamiast zwracać uwagę na te choroby społeczeństwa, mówi się o przebaczeniu tak, jakby był to proces czysto indywidualny: jedna osoba przebacza drugiej. W pewnym sensie tradycyjne pojęcia przebaczenia ignorują niektóre z najgłębszych traum naszych czasów, a takie rady mogą być postrzegane jako ignorancja, a nawet współudział w spojrzeniu na historię kwestii rasowych, płciowych i innych kwestii związanych z różnorodnością. Po pierwsze, dyskontuje wielkie sukcesy kobiet, Murzynów, gejów, Żydów, osób niepełnosprawnych i innych marginalizowanych grup, które wykorzystały nasiona urazy i gniewu i wszczepiły je w działania publiczne. Nie tylko praktykowali przebaczanie.

Wykorzystali energię swojej wściekłości, żądzy zemsty, gniewu, aby podnieść broń i głos dla dobra wielu, m.in. rozwijać Amerykański Projekt Demokratyczny. Po drugie, ignoruje fakt, że silne uprzedzenia wciąż istnieją, a trauma, którą powodują, nie jest tylko reliktem przeszłości. Czy powinniśmy przebaczać winowajcom, gdy nadal krzywdzą? Wreszcie, rada ta często pochodzi od jednostek lub grup, które albo mają większą władzę w społeczeństwie, albo są zainteresowane usunięciem wymówki, by odkryć własną winę lub naprawić problemy, na które wiele osób cierpiało. To prowadzi nas do pytania: „Czy ci, którzy piszą takie artykuły, nie wiedzą nic o historii czynów minionych pokoleń, których konsekwencje spadają na innych, historii, która wciąż żyje? Czy ukrywają nieświadomą nadzieję, że można pozbyć się poczucia winy bez naprawienia konsekwencji?” Nie możesz mieć pretensji do rasizmu w Ferguston i natychmiast głosić przebaczenie jako jedyny możliwy sposób na pozbycie się bólu i niesprawiedliwości. Czarni psychiatrzy Lliam Grier i Price Cobbs podkreślili tę kwestię w swojej przełomowej pracy Black Rage, stwierdzając:

„Największe niebezpieczeństwo widzimy w tym, że ludzie pozbawieni skrupułów mogą używać psychoterapii jako środka kontroli publicznej, aby przekonać pacjenta do pogodzenia się ze swoim losem”. [2]

Przebaczenie może być słodkie i uzdrawiające, i to prawda. Ale proszę, zanim doradzisz, aby wybaczyć, zastanów się nad rozmiarem i różnorodnością traumy, a także naturą osoby lub grupy, której doradzasz. Jeśli promujemy przebaczenie jako ogólną praktykę, stajemy się ślepi na wiele rzeczy, a ta ślepota działa jak sól na rany i wstyd na tych, dla których jest za wcześnie na przebaczenie.

[1] Laura B. Luchies, Eli J. Finkel, James K. McNulty, Madoka Kumashiro, „Efekt wycieraczki: Kiedy przebaczamy, niweczy szacunek do samego siebie i jasność obrazu siebie”. Journal of Osobowości i Psychologii Społecznej, tom. 98 (2010): 734-749. [2] William H. Grier i Price M. Cobbs, Czarna wściekłość. (Eugene, OR: Wipf & Stock Publishers, 2000).

David Bedrick, JD, Dipl. PW

"Przebaczenie? - Dziękuję, nie teraz"

Tłumaczenie: Maria Makukha