Możliwości Regresywnej Hipnozy: Czy Można Zmienić Rdzeń Osobowości?

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-12 21:02

W latach 30. ubiegłego wieku, jak wynika z dokumentów (sprawa nr 274), wydarzył się fakt fantastyczny: przewlekły alkoholik i patologiczny kat zamienił się w pięknie wyglądającego pisarza. Mówimy o dowódcy jednego z oddziałów sił specjalnych Arkady Golikov. A. Golikow został skazany na egzekucję przez specjalną komisję pod dowództwem dowódcy batalionu ChON Ja. Karę śmierci zamieniono na leczenie w szpitalu psychiatrycznym. 18-letni sadysta został przewieziony do szpitala psychiatrycznego, a następnie do innego, trzeciego … Trwało to, dopóki nieuleczalny pacjent nie trafił do przychodni neuropsychiatrycznej w Charkowie. Pracowali tu założyciele światowej hipnologii i psychiatrii klinicznej, tacy jak Aleksander Łuria, uczeń Wygotskiego i Konstantin Płatonow, uczeń Bechterewa. Jeden wynalazł wykrywacz kłamstw i stworzył naukę neuropsychologii, a drugi wprowadził pojęcie hipnoterapii do nauk klinicznych i założył psychologię społeczną. Obaj w tym czasie zajmowali się kwestiami autentyczności przeobrażeń osobowości pod wpływem hipnozy. Oczywiście nieugięty morderca okazał się odpowiednim wzorem, inaczej jak wytłumaczyć fakt całkowitej przemiany Golikova? Zniknął tępy gniew, pojawiła się spokojna obserwacja. Człowiek, który nie lubił trzymać w rękach długopisu (A. Golikov został oskarżony m.in. o niechęć do robienia papierków – prowadzenia ewidencji przesłuchań i wyroków), zaczął pisać opowiadania i opowiadania. Tak narodził się Arkady Gaidar, którego książki były publikowane we wszystkich językach świata ponad tysiąc razy

Dokąd udał się skazany na śmierć Chonovite Arkasha Golikov, którego pamięć o okrucieństwach wciąż żyje w Chakasji? Jako praktykujący hipnoterapeuta postanowiłem znaleźć odpowiedź na to pytanie w sposób najbardziej wiarygodny – eksperymentalnie. Dwie osobowości to fenomen opisywany sto razy w literaturze specjalistycznej. Kolejna sprawa to sugestia, która jest w stanie zadziałać po wyjściu z hipnozy. W końcu mówimy o obdarzaniu osoby skłonnościami i wartościami, które powinny przez całe życie zachować rolę imperatywu.

Wybrałem ochotników, którzy łatwo poddają się hipnozie, ale nie było rezultatu. Konwencjonalna hipnoza nie pozwalała, aby sugestia trwała dłużej niż czas jej trwania. Wtedy postanowiłem dawać postawy hipnotyczne w stanie amnezji (nieświadomości). Pogrążyłam wolontariuszy w amnezyjnym transie i następnego dnia moi podopieczni, jak słodkie maleństwa, robili wszystko, o co ich proszono, gdy byli nieprzytomni: wysyłali SMS-y, przelewali pieniądze, robili to, co im powierzono. Zrobili to samo tydzień później, jeśli sugestia zawierała wskazanie odpowiedniego dnia kalendarza. Jedyne, co pogorszyło statystyki wyniku, to zasady i wykształcenie jego uczestników. Jeśli zadanie było sprzeczne z wewnętrznymi postawami osoby, to nie zostało wykonane. To samo dotyczy zadań, które są zbyt kłopotliwe do wykonania. Okazało się, że badani, natknąwszy się na trudności, szybko znaleźli powody, by nie podążać za podświadomym nastawieniem. Z sugestiami natury fizjologicznej (np. „ręce sklejone”) sprawy miały się gorzej – ich działanie po wyjściu z hipnozy było ledwo obserwowane, a jeśli już, to nie trwało to długo. W najlepszym razie od dwóch do trzech godzin.

Zastanawiając się, jak uczynić hipnotyczną oprawę imperatywem, zwróciłem uwagę na fakt, że nieoczekiwana pasja pisarska Golikova objawiła się na tle zaburzeń psychosomatycznych, które towarzyszyły mu przez całe życie. Innymi słowy, luminarze Charkowa z jakiegoś powodu nie uwolnili Golikowa całkowicie od jego problemów. Nie wypracował? A może nie chciałeś?

Dokąd udał się skazany na śmierć Chonovite Arkasha Golikov, którego pamięć o okrucieństwach wciąż żyje w Chakasji? Jako praktykujący hipnoterapeuta postanowiłem znaleźć odpowiedź na to pytanie w sposób najbardziej wiarygodny – eksperymentalnie. Dwie osobowości to fenomen opisywany sto razy w literaturze specjalistycznej. Kolejna sprawa to sugestia, która jest w stanie zadziałać po wyjściu z hipnozy. W końcu mówimy o obdarzaniu osoby skłonnościami i wartościami, które powinny przez całe życie zachować rolę imperatywu.

Wybrałem ochotników, którzy łatwo poddają się hipnozie, ale nie było rezultatu. Konwencjonalna hipnoza nie pozwalała, aby sugestia trwała dłużej niż czas jej trwania. Wtedy postanowiłem dawać postawy hipnotyczne w stanie amnezji (nieświadomości). Pogrążyłam wolontariuszy w amnezyjnym transie i następnego dnia moi podopieczni, jak słodkie maleństwa, robili wszystko, o co ich proszono, gdy byli nieprzytomni: wysyłali SMS-y, przelewali pieniądze, robili to, co im powierzono. Zrobili to samo tydzień później, jeśli sugestia zawierała wskazanie odpowiedniego dnia kalendarza. Jedyne, co pogorszyło statystyki wyniku, to zasady i wykształcenie jego uczestników. Jeśli zadanie było sprzeczne z wewnętrznymi postawami osoby, to nie zostało wykonane. To samo dotyczy zadań, które są zbyt kłopotliwe do wykonania. Okazało się, że badani, natknąwszy się na trudności, szybko znaleźli powody, by nie podążać za podświadomym nastawieniem. Z sugestiami natury fizjologicznej (np. „ręce sklejone”) sprawy miały się gorzej – ich działanie po wyjściu z hipnozy było ledwo obserwowane, a jeśli już, to nie trwało to długo. W najlepszym razie od dwóch do trzech godzin.

Zastanawiając się, jak uczynić hipnotyczną oprawę imperatywem, zwróciłem uwagę na fakt, że nieoczekiwana pasja pisarska Golikova objawiła się na tle zaburzeń psychosomatycznych, które towarzyszyły mu przez całe życie. Innymi słowy, luminarze Charkowa z jakiegoś powodu nie uwolnili Golikowa całkowicie od jego problemów. Nie wypracował? A może nie chciałeś?