Psychologia Traumy

2024 Autor: Harry Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 15:52

Uraz psychiczny to reakcja organizmu na zdarzenie traumatyczne, jako nadmierne i przekraczające siłą psychicznego obciążenia zasoby organizmu niezbędne do jego przeżycia.

Przyczyną traumy może być każda bardzo emocjonalna sytuacja stresowa, która jest istotna dla osoby: akty przemocy, w tym emocjonalne (krzyki, upokorzenia, zniewagi, dewaluacja osoby), napaści seksualne, śmierć lub poważna choroba bliskich, własna choroba, wypadki drogowe, niewola, wojny, akty terrorystyczne, katastrofy naturalne i spowodowane przez człowieka oraz wiele innych ekstremalnych sytuacji.

W rzeczywistości każde zdarzenie doświadczane jako rodzaj kryzysu, pod warunkiem, że zdolności umysłowe człowieka do jego przetworzenia i przyswojenia są niewystarczające, pociąga za sobą psychiczne utknięcie na tym czy innym etapie kryzysu. Napięcie, które nie jest wyrażone, zatrzymane i nagromadzone w ciele i psychice, zostaje wyparte w nieświadomość i zaczyna żyć i wpływać na człowieka jako uraz psychiczny.

W metaforze cielesnej jest to wewnętrzny zacisk mięśniowy, który pochłania ogromną ilość zasobów i sił ciała.

Według Petera Levina objawy traumatyczne powstają w wyniku akumulacji energii szczątkowej, która została zmobilizowana w obliczu traumatycznego zdarzenia i nie znalazła wyjścia i rozładowania. Celem objawów traumy jest zatrzymanie tej resztkowej energii. (Ważne jest, aby powiedzieć, że żadne z wymienionych powyżej stresujących wydarzeń może nie spowodować traumy, pod warunkiem, że dana osoba ma wystarczającą wewnętrzną zdolność do wyzdrowienia).

Osoba narażona na traumatyczne wydarzenie niekoniecznie jest bezpośrednio zaangażowana; czasami partycypacja pośrednia, pozycja świadka czyjejś przemocy, może prowadzić do zranienia. Nawet w formie oglądania w telewizji reportażu o akcie terrorystycznym. Urazy są ostre (wstrząs) i przewlekłe. Te pierwsze obejmują często jednorazowe przypadki bardzo silnej i nagłej traumatyzacji oraz zatrzymania podniecenia i przeżyć na poziomie szoku. Taka trauma może zostać zapomniana na wiele lat i zapamiętana, powtarzając podobne wydarzenia w życiu człowieka. Albo osoba dysocjuje swoje doświadczenia i unika mówienia o traumie, aby zatrzymane uczucia się nie ujawniły. Uraz szokowy często rozwija się podczas terapii, kiedy wzrasta samowrażliwość i osoba zaczyna „odmarzać” w tych miejscach swojego doświadczenia, w których wcześniej miał niezawodne znieczulenie.

Trudność w zdefiniowaniu chronicznej traumy polega na tym, że składa się ona z dużej serii słabszych zdarzeń traumatycznych, ale powtarzających się przez długi czas, a także zmniejszających ogólną wrażliwość osoby. Na przykład: regularne karanie przemocą fizyczną jest często postrzegane przez dorosłe ofiary jako „norma”.

Najczęstsze oznaki traumy to:

1) Obecność traumatycznego, tragicznego zdarzenia doświadczonego w obiektywnym lub subiektywnym stanie bezradności lub przerażenia lub pogarszających się warunków życia, które negatywnie wpływają na człowieka przez długi czas.

2) Powracanie, nagłe wspomnienia tego, co się wydarzyło (koszmary, „retrospekcje”). Czasami wspomnienia są fragmentaryczne: zapachy, dźwięki, doznania cielesne, które na pierwszy rzut oka nie mają nic wspólnego z doświadczeniem.

3) Unikanie wszystkiego, co przypomina lub może przypominać traumę. Na przykład dorosły, który w dzieciństwie był bity pod kocem, może bać się jeździć windą, ponieważ w zamkniętej przestrzeni trudno mu oddychać i pojawia się niemal fizyczne uczucie bólu i przerażenia. Albo dziewczyna, która miała związek z tyranem, będzie unikała miejsc i wszelkich przypomnień o tym kontakcie. Ponieważ znajduje się w tym samym miejscu, w którym z niej drwił, znów będzie miała szybkie bicie serca i ataki strachu lub paniki, jeśli usłyszy podobne perfumy, natychmiast odczuje niepokój, niepokój itp. Pozycja unikania często wzrasta z czasem.

4) Zwiększona pobudliwość i lękliwość. Każda nowa sytuacja zaczyna wymagać znacznie większego wysiłku, aby się przystosować, powoduje silny niepokój, nawet jeśli nie jest związany z traumą. Autonomiczny układ nerwowy, który reguluje życiowe funkcje przetrwania człowieka, jest w ciągłej gotowości na niepokój. To jest jak silnik pracujący na wszystkich obrotach i nadal nie poruszający się ani na metr. Te cztery cechy tworzą wzorzec upośledzenia, który na zewnątrz wyraża się jako zaburzenie lękowe spowodowane wpływem traumatycznego wydarzenia.

Uraz psychiczny objawia się w postaci naruszenia integralności funkcjonowania ludzkiej psychiki, gdy znaczna część materiału psychicznego jest wyparta lub dysocjowana, czego skutkiem jest wewnętrzne rozszczepienie. Trauma zaburza normatywną organizację psychiczną i może prowadzić do pojawienia się zaburzeń neuropsychiatrycznych typu niepsychotycznego (nerwica) i psychotycznego (psychozy reaktywne), zwanych przez Jaspersa psychogenią.

Mówimy tu o stanach granicznych lub klinicznych, które charakteryzują się zarówno stabilnym osłabieniem odporności, zdolności do pracy i zdolności myślenia adaptacyjnego, jak i bardziej złożonymi zmianami (efekt pourazowy z uzasadnieniem), które szkodzą zdrowiu, życiu społecznemu człowieka, prowadzące do chorób psychosomatycznych, nerwic. Psychogenie są uważane za powstawanie doświadczenia, w którym pośredniczy cała osobowość (na poziomie świadomym i nieświadomym) podczas rozwoju patologicznych form obrony psychicznej lub ich załamania. Ponieważ trauma psychiczna pociąga za sobą na swój sposób patologiczną adaptację organizmu w postaci budowania nadmiernych obron psychicznych, traumatyzacja może przyczynić się do zerwania połączeń między psychiką a ciałem. Tak więc ta ostatnia po prostu „przestaje być odczuwalna”, co ostatecznie prowadzi do utraty połączenia z rzeczywistością. Psychoterapia pomaga skutecznie przywrócić to połączenie. Praca z traumą ma na celu dokończenie reakcji traumatycznej, wyładowanie pozostałej energii i przywrócenie zaburzonych procesów samoregulacji.

Osobom, które przeżyły traumę, często towarzyszy wysoki poziom stresu cielesnego, który może być słabo poznany. Próbując sobie poradzić, człowiek, broniąc się przed strachem, traci kontrolę nad swoim ciałem i psychiką, tłumiąc, wypierając swoje uczucia. Swobodna werbalizacja, świadomość i reakcja uczuć sprzyja uzdrowieniu. Istnieje głęboka akceptacja tego, co wcześniej nie zostało zaakceptowane – traumatyczne przeżycia, stosunek do konsekwencji tego, co się wydarzyło, mają szansę nie zostać stłumione, ale przetworzone. Kształtuje się nowy stosunek do traumatycznego wydarzenia i do siebie. Psychoterapia pozwala przyswoić sobie to trudne doświadczenie i wbudować je w swój obraz świata, wypracować nowe mechanizmy adaptacyjne na późniejsze życie, z uwzględnieniem traumy, którą przeżyłeś. Kurt Lewin traktuje traumę jako egzystencjalne dane ludzkiej egzystencji, jego bytu, który musi być akceptowany, doświadczany i przekształcany z korzyścią dla siebie i własnego życia.