Akceptując Swoją Niedoskonałość

Wideo: Akceptując Swoją Niedoskonałość

Wideo: Akceptując Swoją Niedoskonałość
Wideo: 5 rzeczy, które pomagają mi akceptować swoje ciało ❤️ Billie Sparrow 2024, Marsz
Akceptując Swoją Niedoskonałość
Akceptując Swoją Niedoskonałość
Anonim

Powszechnie wiadomo, że ludzie są niedoskonali. Nie ma ideału i absolutu. Ale współczesne społeczeństwo stawia tę jakość nie tylko jako obowiązującą normę dla wszystkich, ale także jako jedyną formę istnienia.

Tajemnica prawdopodobnie nie jest aż tak skomplikowana. To naturalne, że człowiek poprawia się, idzie naprzód i poprawia swoje cechy. To jest zarówno siła, jak i słabość osoby. Siła, bo samodoskonalenie i rozwój to podstawa rozwoju cywilizacji. Słabość, bo dążenie do tego, co najlepsze, podobnie jak inne ludzkie cechy, może posłużyć do manipulacji.

Jeśli się rozejrzysz, zobaczysz wiele obietnic, które pokażą drogę do perfekcji. A jeśli jesteś doskonały, automatycznie stajesz się wszechmocny i poza zasięgiem innych. Kup dezodorant Axe, a tłum dziewczyn pobiegnie za tobą. Kup wydłużający tusz do rzęs i "wszyscy mężczyźni szaleją za tobą".

Tylko pech. Nigdy nie można stać się idealnym i doskonałym, nigdy nie stać się równym Bogu. Nawet jeśli zwracamy się do różnych ruchów religijnych, doskonałość Boga nie zawsze jest interpretowana w ten sam sposób. A jeśli chodzi o pogaństwo, bogowie tam bardzo różnili się od siebie, ale w oczach wielbicieli wygląd i cechy były idealne. Tym trudniej jest dojść do konsensusu co do doskonałości w tak kontrowersyjnej kategorii, jaką jest ocena własnej i cudzej osobowości. Faktem jest, że nie da się zadowolić wszystkich wokół siebie, spełnić standardy wszystkich ludzi na planecie. A społeczeństwo, zwłaszcza nowoczesne, pstrokate, z szerokim wachlarzem opinii i oczekiwań, nigdy nie dojdzie do wspólnego zdania.

Tak, nie jesteśmy idealni i bardzo ważne jest, aby osoba zaakceptowała ten fakt. Nie wymawiaj tego tylko po to, by zademonstrować swoją skromność i samokrytycyzm, ale uświadom sobie, że tak właśnie jest. I nie jest to występek, ale właściwość osoby do działania inaczej w różnych sytuacjach. I tylko wtedy sami możemy zinterpretować nasze zachowanie jako wadę lub zaletę.

Przyznanie się przed sobą uczciwie i szczerze jako niedoskonałego nie jest dla wielu łatwym zadaniem. Dla przytłaczającej większości naszych współczesnych jest to równoznaczne z przyznaniem się do ich słabości i bezbronności. A to jest przerażające, zwłaszcza dla narcyzów, bo bezbronność i niedoskonałość pogrążają ich w otchłani rozpaczy, utożsamiają z nieistotnymi ludźmi.

Z obawy przed byciem „tylko człowiekiem” ludzie całkowicie zaprzeczają swojej niedoskonałości. Ale ten strach nigdzie nie znika i zwykle jest wyświetlany na zewnątrz. Tacy obywatele wyróżniają się jako specjalna grupa, klasa wybranych przez Boga, którzy mają ogromną przewagę nad otaczającymi ich ludźmi.

Są najmądrzejsi, najbardziej wolni, najbardziej „myślący” i najbardziej krytyczni. Taka społeczność chętnie dyskutuje o straszliwych wadach wszystkich poza ich małym światkiem i wymyśla metody karania „kaleków moralnych i intelektualnych”. Wielu przyznaje też, że mają oznaki niedoskonałości, ale zwykle mają na myśli, że jest to po prostu nieistotne w porównaniu z tymi okropnymi ludźmi wokół. I jak zwykle im silniejsze tłumione emocje, tym mocniej „wybrani przez Boga” starają się radzić sobie z ludźmi, którym przypisują własne wady.

Inna kategoria ludzi uznających się za niedoskonałych popycha ich w depresję i kieruje ich na bieżnię samodoskonalenia. Jeśli są niedoskonałe, trzeba biec do perfekcji bez zatrzymywania się, w przeciwnym razie świat przestanie kochać. Nawiasem mówiąc, zgodnie z nowoczesną koncepcją sukcesu i doskonałości, tacy obywatele próbują dogonić samoizolowaną wspólnotę „wybraną przez Boga”.

Tak czy inaczej, wszyscy ci ludzie nie mogą zaakceptować siebie takimi, jakimi są. Z ich punktu widzenia ludzka niedoskonałość równa się niepełnosprawności (ta i ta sama projekcja częściowo tłumaczy negatywny stosunek do osób niepełnosprawnych, zwłaszcza w Rosji).

Skąd to pochodzi? Wszystko jak zwykle pochodzi z dzieciństwa. Dziecko w młodym wieku może zaakceptować siebie tak samo, jak rodzice akceptują ego i to, jak odnoszą się do faktu niedoskonałości dziecka. Tak, dziecko w porównaniu z dorosłymi bardzo dużo traci. Niektórzy rodzice uważają to za występek i pozwalają dziecku nie tylko to zrozumieć, ale także mówić o tym bezpośrednio. Od matki i ojca dziecko często słyszy, że zostaniecie przyjęci do naszej rodziny tylko pod pewnymi warunkami, ale te warunki nie są możliwe do zrealizowania dla konkretnego wieku dziecka. Niedoskonałość dziecka to okropny haniebny występek, który regularnie wbija się mu w twarz. „Nic normalnie nie możesz zrobić”, „Podnieś ręce”, „Piszesz jak kurczak z łapą” itp.

Z tego powodu zaakceptowanie własnej niedoskonałości jest dla wielu gorsze niż samobójstwo. Przyznajesz, że jesteś taki - w rzeczywistości oznaczasz swoją niższość i zostaniesz wyrzucony z rodziny i społeczeństwa. W końcu, jeśli masz wady, nie jesteś niczego wart. Tylko ty będziesz tolerowany, jeśli będziesz biegł na nieosiągalne wyżyny. Więc praca nie oglądaj się za siebie.

Ludzie w tym przypadku nie czują się dużo lepiej. Nawet jeśli są kochani i akceptowani, nie zauważają tego. Nie mają doświadczenia w samoakceptacji i akceptacji w społeczeństwie. Po prostu nie widzą oznak aprobaty i wsparcia. Wydaje im się, że ciągle się spóźniają i muszą zawsze spieszyć się, aby sprostać oczekiwaniom, być użyteczni, starać się wycisnąć z siebie całą siłę, a tylko wtedy nie zostaniesz wyrzucony na zimno.

I dlatego, gdy podczas konsultacji prosisz ludzi, aby zaakceptowali, że nie możesz zrobić wszystkiego na tym świecie, a w zasadzie nie ma sensu, abyś mógł robić większość rzeczy z powodu ich bezużyteczności, ludzie bardzo się boją i mówią coś w stylu: „Jeśli teraz jestem, to przyznaję się do tego, ale rzucę pracę, naukę itp. Nie będę miał zachęty! A wtedy nikt mnie nie będzie potrzebował, wszyscy mnie opuszczą i nie będą mnie już szanować”.

Proces akceptacji siebie dla wielu wydaje się być pewnego rodzaju złożoną operacją wojskową - wieloetapowym lub ogólnie rodzajem oszustwa mającego na celu oszukanie innych i siebie. Co więcej, operacja jest bardzo ryzykowna, ale w rzeczywistości nie jest taka niemożliwa. Akceptacja zaczyna się od tego, że człowiek musi powiedzieć sobie: „Jestem normalny, taki jak jestem, w tej chwili i nie muszę nic robić, żeby być normalnym. Szczęście jest tam, gdzie jestem”

Tak, tak, szczęście jest tam, gdzie jesteś. Ludzie często tego nie czują, bo co chwila myślą, że nie są idealni. Wiele jeszcze nie zostało zrobione, spełnione, postanowiłem być szczęśliwym. Wiele okoliczności, warunków, zła sytuacja i zły czas. I tak przez całe życie, bo wciąż jesteś "pod…".

Ale tak naprawdę nie ma powodu, aby nie czuć się szczęśliwym tylko dlatego, że nie osiągnąłeś abstrakcyjnej doskonałości. Wszystkie nasze niedoskonałości i wady są naszą indywidualnością i tym, co nas wyróżnia. Niedoskonałości są często subiektywne. To jest coś, o czym warto pamiętać, zanim zaczniesz dokuczać sobie za to, że nie osiągnąłeś jeszcze ideału, a więc nic, którego nikt nigdy nie pokocha Zadaj sobie pytanie, co tak naprawdę się stanie, jeśli nie zostaniesz bogiem w jakiejś sprawie lub przemysł, w którym walczysz. Teraz zatrzymałeś się i jesteś w punkcie rzeczywistości. Co się stanie, jeśli nigdzie nie pójdziesz lub jedziesz z inną prędkością, albo ogólnie skręcasz w bok. Zwykle ludzie opisują gwałtowny napływ strachu i wspomnień z dzieciństwa, twarze rodziców lub innych znaczących osób, które mówią o znikomości małego dziecka, odrzucają go ze względu na ograniczenia wiekowe. Ale to już przeszłość. Nie zachowuj się jak twoi rodzice. Kochaj siebie za to, kim jesteś.

Zalecana: